Ben ne edeyim? Nerelere gideyim? Derdimi Kimlere anlatayım?

Dün oğlumun okuluna gittim. Kantinin yanında bir masa vardı. Masanın üstü o kadar kirliydi ki yanındaki sandalyeye oturamadım.  Kantin görevlisine sordum. Bu masayı temizlemek kimin görevi dedim. Kendisi bunun kendi görevleri olmadığını, okul idaresinin görevi olduğunu söyledi. Pekala dedim ve okul idaresine gittim. Okul müdürü bana çok yakın ilgi gösterdi. Hemen benimle ilgilendi ve benimle kantine gelip hesap sormaya yeltendi. Müdür yardımcıları müdürü  ustaca yerine oturttular ve bana;

• “siz gidin biz gereğini yaparız.”

Dediler. Ben kantinciler ile yüzleşmek istediğimi ve kantincilerin bana söylediğini aynen müdür yardımcısına söylemesi gerektiğini söyledim. Müdür bey tekrar yerinde atıldı;

• “hadi gidelim.”

Dedi. Ancak yardımcılar tekrar ustaca oturttular. Biri benimle geldi. Kantine gittik. Kantinciye masayı neden silmediklerini  sorusuyla birlikte, silmeleri gerektiğini söyledi. Kantinci sildiklerini söyledi. Birlikte masanın yanına doğru gittik ve katılaşmış pislikleri olan boş masanın yanına geldik. Masanın az ilerisinde altı  yedi kadın duvar taşlarına oturmuş örgülerini örüyordu. Bir tanesi bana öyle bir baktı ki… Sanki “…ya nerden çıktın. Başımızı şişirmeye.” der gibi… Ben masanın yanında görevliye dönerek;

• “ben size sordum. Bu masayı  silmek göreviniz olmadığını söylediniz.”

dedim. Kendisi bana dönerek;

• “burada çocuklar hep masaların üzerine çıkıyorlar o nedenle silmiyoruz.”

diye cevap verdi. Ben de burasının okul olduğunu ve dolayısıyla burada çocukların olacağını, yetmiş  yaşında insanları beklememesi gerektiğini söyledim. Sonra müdür yardımcısı silmeniz gerek diyerek kantinciye baktı. Kantinci;

• “Ben silmem.” 

Diye cevap verdi. Ben müdür yardımcına döndüm ve;

• “bakın gördünüz mü silmiyor ve silmeyecekmiş.”

dedim. Kantinci müdür yardımcısına dönerek;

• “Tamam sileceğim. Gerekirse yıkayacağım.”

Dedi. Müdür yardımcısı hemen bana dönerek;

• “Tamam siz de artık gidebilirsiniz. Bak silecekmiş.” 

dedi.  Mesele çözülmüştü ancak böyle çözülmesi karşısında bozulmuştum. Oradan uzaklaştım. Çarşıya gittim. Fakat yaşadıklarım aklımdan çıkmıyordu. Resmen kantincinin cüreti ve müdür yardımcısının  “nerden çıktın be adam?” tarzı hoşuma gitmemişti. Tekrar okula döndüm. Okul müdürünün yanına gittim. Müdür bey;

• “Hemen dilekçe yazın ve yarın ben onlara ihtar çekeyim. Görecek onlar.”

dedi.  Sonra sitem dolu sözlerle;

• “-Bakın ben buraya düzen getirmeye çalışıyorum. Müstahdemler ve hizmetliler öğretmenlere çay kahvaltı hazırlamaktan, bulaşık yıkamaktan okulun hiçbir yerine bakmıyorlar. Ben öğretmenlerin çayına müdahale ettim. En kötü ben oldum. Beni şikayet ettiler. Bakın bir hafta yoktum. Şu dolabın içinde yarım tepsi baklava duruyor. (gösterdiği kitap dolabı gibi bir şeydi.)  Okulun tuvaletlerinden pis su akıyordu. Okul sahipsizdi. İlgilendim. Şu an benden kötüsü yok” 

dedi. Daha çok derdi vardı. Ancak o anlatmak istemedi. Ben de sormak istemedim. Çünkü kendisine usulsüzlük nedeniyle soruşturma açılmıştı. Üstüne üstlük yerel gazetede de manşet yapılmıştı.  “Müdür neden gitti?” Kendisi “Ben ne edeyim? Nerelere gideyim? Derdimi Kimlere anlatayım?” psikolojisindeydi. (Basın devletten önce müdürü yollamıştı.)

Neyse yaşandı bitti.  Ofise geldim. Bir çok konuda hemfikir olduğumuz bir abim vardır. Kendisi 12 Eylül döneminde içeri girmiş çıkmış. Halen siyasi yaklaşım olarak da sol görüşlüdür.  Durumu kendisine anlattım. Kendisi Trakya şivesiyle;

• “- E be başçavuş sen akıllanmıcan. Nerden bulisin büle şeyleri. Kendini hedef yapisin. Aylak  adamın işleri bunlaaa.”

Yutkundum bir şey diyemedim. Ancak içimden kendi kendime konuştum. “Yahu sen de böyle düşünüyorsan ve beni haksız buluyorsan ben nerelere gideyim? Kimlere anlatayım?”

Sonra bir enstantane daha aklıma geldi. Ama nereden geldi bilmem.  Çok tanınmış, Atatürkçü, aileden Atatürk’e yakınlığı ile bilinen milliyetçi görüşlü, eski bürokrat gazeteci bir beyefendinin eşiyle kendilerine kiralık büyük ve güzel bir ev arıyoruz. Dedim ya adam milliyetçi, Atatürkçü, Atatürk’e yakın bir aileden gelme… Hanımefendiye bir daire gösterdim. Aynen dediği kelime “Leşşş….”

Galiba kendi  sosyokültür seviyesinden aşağıda olan daireye yakıştırdığı “Leş” sıfatı  da bana aynı şeyleri düşündürmüştü. Nerelere gitsem. Kimlere anlatsam…

Sonra Sayın Kılınç’ın köşe yazısını okudum. Köşe yazısının takıldığım bölümü  dernekteki bazı kişilerin serzenişiydi. Bu sözler karşısında, sağduyulu, mücadelemizin sesi ve yüreği olan tüm meslektaşlarım hep bir ağızdan “… Laaa havle vela… Ben nerelere gitsem. Kimlere anlatsam…”  demişlerdir.

Sonra aklıma Türkiyeli Donkişot lakabı takılan Profesör Orhan Kural geldi. Adam toplumun görmediği ya da gözardı ettiği haklı çıkışları nedeniyle ne kadar alay konusu olmuştu. Dayak bile yemişti.

Bir TUNCER KÜÇÜK’ün onur yürüyüşünü  bile sahiplenemedik ya…  Kendisi yürüyüşü bitince, kendisine yapılan uygulama karşısında,  bu uygulamaya sessiz kalarak destek veren emekli astsubay toplumuna  aynen şu kelimeyi söylemiştir. “Ben ne edeyim? Nerelere gideyim? Derdimi kimlere anlatayım?“

Umarım Sayın Ahmet Öztaş’a da aynı kelimeleri söyletmeyiz!

Saygılarımla…

Related Posts

• 

  ASSUBAY MEKTUBU GÖRÜLMÜŞTÜR!…

• 

  ASTSUBAYLAR

• 

  ANTALYA TEMAD’DA MİLLİ SAVUNMA BAKANI’NI BEKLEMEK…

• 

  Emekli astsubaydan bakana protesto

• 

  BİR EMEKLİ ASTSUBAY HİKAYESİ