BİR GÜN KENDİ KENDİME…

Bir gün yolda yürüyorum. Pantolonumun ütüsü az kırışmış, üzerimden sarkan bir hırka ile az ilerdeki parka oturmak istiyorum ama oturamıyorum ki… Ben de bir emekliyim. Parka gidip banka oturup sırtımı güneşe verip derin bir oh demek ve kemiklerimi ısıtmak istiyorum. Olmaz diyor içimdeki delikanlı. Sen daha çok gençsin ve çalışmalısın. Sonra başlıyorum onunla tartışmaya…

• İyi ama ben de emekli oldum. Ben de artık dinlenme çağındayım.
• Emekli oldun ama unutma ki o parkta oturan emeklilerden çok gençsin. Sen ihtiyar değilsin. Taşı sıksan suyunu çıkarırsın.
• (Gülüyorum) Evet taşı sıksam suyunu çıkarırım da, hadi çalışayım diyelim. Ne yapacağım ki? Benim mesleğim ne? Hani gidip bir işe müracaat etsem ve sorsalar neden anlarsın diye?
• İyi ya sorsunlar. Sen hem yönetildin, hem yönettin. Hem uyguladın, hem uygulattın. Senin için bazı şeyler daha basit olmalı. Daha çabuk kavrarsın her şeyi… Herhangi bir konuya daha çabuk intibak sağlarsın.
• Tek üstün yanım da bu zaten. İntibak sağlayabilmek. Yaparım, onu da yaparım. İntibak da sağlarım. Bu yaştan sonra çıraklık bile yaparım ama biraz da ağrıma gidiyor bazı şeyler.
• Ne ağrına gidiyor ki? Çalışmak mı?
• Hayır. Asla… Ağrıma giden şu. Diğer emeklilere bakıyorum. Çoğu ellisinden çok sonra emekli olmuşlar. Oğlumun öğretmeninin yaşı benden büyük. Yolda arabamı çeviren trafik polisinin yaşı benden büyük. Onların halen en iyi bildikleri ve profesyonel oldukları işte çalışmaları ve benim ise emekli olmam ağrıma gidiyor.
• Madem öyle kim dedi ki sana git emekli ol? Çalışsaydın. Elinden tutup kapının önüne mi koydular?
• Öfff …. Yahu içimdeki delikanlı, sen de her şeyi biliyorsun ama mahsus yapar gibi soruyorsun. Ben de isterdim tabii ki bir Albay, bir öğretmen, bir memur gibi bildiğim işe sarılmayı… Ama bir şeyler oldu. Mesleğimin ilk yıllarındaki çalışma arzumu yavaş yavaş kaybettim. Önceleri takdir edilmek hoşuma gidiyordu. Kendimi geliştirmek ve mesleğime daha çok sarılmak istiyordum. Kutsal görevime sahip olduğum için dua bile etmiştim. Ama otuzlu yaşların ortalarından sonra işimden hızla soğudum.
• Neden o yaşlarda soğudun? Daha önce göremedin mi bazı şeyleri?
• Aslında o zamanlar da görüyordum. Ama bir çok şey benim için daha basitti. Söyleneni yapmak yetiyordu. Ancak yaşım ve rütbem ilerleyince faydalı olamadığımı düşünmeye başladım. Yanımda çalışanların fasulyeden amiri olduğumu düşünüyordum. Yaptığım işin devlete faydasından çok başkalarına cila olması hoşuma gitmiyordu. Zümrecilik adına meslektaşlarıma yapılan haksızlıklara ses çıkaramamak artık daha ağır geliyordu. Hep savunmada kalmak açık vermemek psikolojisi beni yıpratıyordu. Kısacası mesleğime olan ilgimi kaybettim. Aslında yine çok seviyordum, ancak yapamıyordum.
• Sen de verdin dilekçeyi emekli oldun. Şimdi de iki arada bir derede kaldın değil mi?
• Bir bakıma öyle de diyebilirsin. Erken emekliliği ben istemedim. Sistem benim mesleğimin çalışma isteğini yok ediyor. Zaten elli yaşını geçtikten sonra bu meslekte kalan yok denecek kadar azdır. Genelde kırk beşe varmadan emekli oluruz. Sakın bana işin içinden çıkamayınca suçu sisteme atıyorsun deme.
• Bak ben sana içindeki delikanlı olarak bir şey söyleyeyim mi?
• Söyle…
• Boşver bunları. Git parka da otur. Ağaç gölgesine de… İstediğin gibi yaşa… Enerjin varsa çalış… Bittiyse dinlen… Ama hayat mücadeleni bitirme… Sana hayatta verilmiş bir görev var. Bu görevini yerine getir. Madem ki kendince yanlış giden bir sistemin sarmalındasın. Onun mücadelesini ver. Kendin için değil. Değerlerin için… Birilerinin gelipte bunu düzelteceğini düşünme. Sen mücadele etmezsen, senin adına kimse mücadele etmez. Ayrıca emekli olmuş olman veya halen maddi veya manevi durumunun iyi olması eğer seni bu mücadeleden alıkoyuyorsa, kusura bakma ama sakın bir daha değerlerden bahsetme… En önemlisi de sen yalnızca sen değilsin. Sen şu an aynı zamanda bir birlikte görev yapan bir Astsubay çavuşsun. Bir başka birlikte çalışan bir Başçavuşsun. Eğer onlar senin yaşadığın olumsuzlukları aynen yaşıyorlarken misyonuna sahip çıkmıyorsan, sen bir hiçsin.
• Ağır konuştun ama doğru konuştun. Bak içimdeki delikanlı, sen de şunu iyi bil! Emekli Assubaylar sitesinin tüm müdavimleri bunun bilincinde hareket eden, kendilerinden çok, bir zamanlar içinde bulundukları mesleklerinin onurunu isteyen, bunun için mücadele eden insandırlar. Ayrıca bu mesleğin onurunu layık olduğu yere getirmek, vatan savunması açısından, daha güçlü ve kenetlenmiş bir ordu olmak açısından çok önemlidir.
• Bak yine nasıl da kendini unuttun. Vatan millet demeye başladın.
• Eeeee bize öyle öğretildi. Söz konusu vatan ise gerisi teferruattır.
• (Gülerek) Öyle olsun, öyle olsun!… Ama sen yine de elimden geleni yapıyorum diye büyük konuşma! Yarından tezi yok git TEMAD’a ödenmemiş aidatın varsa öde. Arabanı, evini başkasına sigorta yaptırma. TEMAD’ın sigorta şirketi var. Oraya git… Ukalalık olmazsa bir şey daha…
• Söyle söyle!…
• OYAK konusunda farklı farklı düşünüyorsunuz ya… Bence bu konuda birbirinize girmenize gerek yok. Çünkü OYAK sizin sorunlarınızın sebebi değil, sonucudur. Siz bir araya gelirseniz inanın OYAK size mecburen yeniden değerlendirme yapıp hisse senedi verecektir. Doğrusu da budur.
• Yani konu yine OYAK’a geldi. Benim param hakkaniyetle yönetilmiyor ise tabii ki kapatılsın diyenlere daha sıcak bakarım.
• (Kızarak) Yani pireye kızıp yorganı yakacaksın öyle mi? Kim ne derse desin OYAK sizin en büyük kazanımlarınızdan bir tanesi olmuştur. Dün bazı olumsuzluklar yaşanmış olabilir ama bugün bir kazanımdır. O nedenle OYAK’ı yıkmak yerine, daha verimli yönetilmesini istemelisiniz.
• Hani bazen öyle de düşünüyorum da… Sonra da düzeleceğinden umudumu kestiğim için kapansın diye kestirip atıyorum.
• Bir de unutmadan… OYAK kapanırsa belki sen isteğim oldu diye küçük bir gülümseme atarsın ama bütün kârın bu olur. Öbür taraftan bir çok meslektaşın bu işten zarar görür. Hepsinden kötüsü de hedefe oturtulmuş bir kurumun bir kalesi daha fethedilmiş olur.
• Aslında ben de öyle düşünüyorum da… Ama bazen bu bana mevcut statükodan beslenenlerin ekmeğine yağ sürmek gibi geliyor. Maşallah kendilerinden o kadar eminler ki bizlerin isteklerimizi duymadıkları gibi bir de bizleri sindirmeye çalışıyorlar. OYAK konusunda doluyum. Boşver geçelim istersen bu konuyu…
• Sonuç aynı yere çıkar gel sen beni dinle…
• Şu sıralar bir de şu kafama takıldı. Biz bu kadar mıyız? Bizim kalitemiz bu mu? Şimdi diyeceksin ki “ o da nereden çıktı?” Şöyle ki; TESUD derneğinin internet sayfasını inceledim. Dergileri okudum. “Birlik” isminde bir dergi çıkarıyorlar. Seminerler ve konferanslar veriyor veya katılıyorlar. Şirket kurup yönetiyorlar. Bir de şunu duyun. 2010 yılının en başarılı Sivil Toplum Örgütü seçilmişler.
• Yanlış anlama ama ben de subayların daha donanımlı olduklarına inanıyorum. Onları karşı taraf olarak görmekten vazgeçerek, onların bu donanımlarını da kendi davanızın anlatılmasına katmayı başarmak büyük bir mesafe kat etmek demektir. Assubayların onur mücadelesi öncelikle bu derneğe sık sık anlatılmalıdır.
• Nasıl yani gidip emekli subaylardan hak mı isteyeceğiz?
• Hayır mevcut istekleriniz hakkında onları da bilgilendireceksiniz ki, eğer bu isteklerinize karşı koyarlar ise veya aksi bir beyanda bulunurlar ise konu toplum vicdanına taşınır. Gerçekler ve kompleksler birbirinden daha çabuk ayrılır.
• Evet güzel bir bakış açısı. Umarım TEMAD da böyle bir adım atıyordur. Sonuçta TESUD’u da bizim kardeş derneğimiz olarak görmek zorundayız.
• Neyse konuyu daha dallandırıp budaklandırmayalım şimdilik yeter.
• Son bir şey daha… Bazen sitemiz içinde yorumlara gelen tepkiler çok farklı oluyor. Kimi yorumlara bakıyor. Kimi de söyleyenlerin kimliğine bakıyor. Ancak ben şimdiye kadar yaptığım yorumlarda, yorum yapanın kimliğinden çok konu ile alakalı inandığım şekilde yorumlar yaptım. Bu nedenle zaman zaman zorluklar yaşadım. Sanırım bu nedenle zaman zaman antipatik oluyorum.
• Boşver bunları… Davaya hizmet etmez bu tür kırgınlıklar… Sen doğru bildiğini söyle…

Saygılarımla…