HAZİRAN’DA ÖLMEK ZOR..

Dünyanın saygısını kazanmış büyük ozan Nazım Hikmet’i 53. ölüm yıl dönümünde, Hasan Hüseyin Korkmazgil’in bu güzel şiiriyle anıyorum. Ona zulmedenlerin adı bilinmez ve anılmazken, o daha asırlarca akıllarda ve gönüllerde yaşayacak…

Saygılarımla!

haziranda ölmek zor! 
 

bu acılar 
bu ağrılar 
              bu yürek 
neyi kimden esirgiyor bu buz gibi sokaklar 
bu ağaçlar niçin böyle yapraksız 
bu geceler niçin böyle insansız 
bu insanlar niçin böyle yarınsız 
bu niçinler niçin böyle yanıtsız?

kim bu korku 
        kim bu umut 
ne adına 
              kim için? 
 

«uyarına gelirse 
       tepemde bir de çınar» 
             demişti on yıl önce 
demek ki on yıl sonra 
demek ki sabah sabah 
demek ki «manda gönü» 
demek ki «şile bezi» 
demek ki «yeşil biber» 
bir de memet’in yüzü 
bir de güzel istanbul 
bir de «saman sarısı» 
bir de özlem kırmızısı 
demek ki göçtü usta 
kaldı yürek sızısı 
              geride kalanlara 
 

nerdeyim ben 
        nerdeyim? 
kimsiniz siz 
        kimsiniz? 
 

yıllar var ki ter içinde 
       taşıdım ben bu yükü 
bıraktım acının alkışlarına 
                      3 haziran ’63’ü

bir kırmızı gül dalı  
                    şimdi uzakta 
bir kırmızı gül dalı 
                    iğilmiş üzerine 
yatıyor oralarda 
bir eski gömütlükte 
       yatıyor usta 
bir kırmızı gül dalı 
              iğilmiş üzerine 
okşar yanan alnını 
bir kırmızı gül dalı  
                      nâzım ustanın 
 

gece leylâk 
       ve tomurcuk kokuyor 
bir basın işçisiyim 
elim yüzüm üstümbaşım gazete 
geçsem de gölgesinden tankların tomsonların 
              şuramda bir çalıkuşu ötüyor 
uy anam anam 
haziranda ölmek zor!