ANTALYA TEMAD’DA MİLLİ SAVUNMA BAKANI’NI BEKLEMEK…

Şükrü IRBIK dedi ki:

Sayın Celal ELBİR, Sayın Erdal GÜNŞER,
Sitemizde şu günlerde yayınlanan Devr-i Sabık başlıklı makalemiz konusunda yazdığınız tenkitlerinizi dikkatle okudum. Şunu hemen ifade edeyim ki yapıcı olması şartıyla her türlü eleştiriye her zaman gönülden açığım. Ayrıca yazım hakkındaki samimi hassasiyetiniz için de teşekkür ederim. Yorumlarınızdan istifade edeceğimi biliniz.
Tenkidinizin ilk sırasındaki husus, yazıma konu olarak seçtiğim vefat haberi. Yazımda, rahmetliyi inciten ifadeler olduğunu söylüyorsunuz. Rahmetlinin adını zikretmedim, özel yaşantısı hakkında bir kelime yazmadım. Genelgeçer bilgiler çerçevesinde ve yazımın dokusuna uygun bir kurgu içinde sizin de bahsettiğiniz ifadeyle, konuyu tamamen soyut bir şekilde işledim. Rahmetli ağabeyimizi tanımadığım doğrudur, zaten bunu yazımda ifade ettim. Ancak beni şaşırtan şu oldu; benim yazdıklarımı tenkit eden sizler, rahmetliyi tanıyor musunuz? Rahmetli hakkında yazılanların doğru olmadığını söylüyorsanız, o zaman doğruları söylemekle mesul olursunuz. Benim yazdıklarımın doğru olmadığı konusunda elinizde müşahhas bilgi varsa bizimle paylaşınız. Elinde pankart, açlıkdan öldüğünü haykıran emekli meslekdaşımızın resmi yazımın içinde dururken, rahmetli aç ölmedi demek ne kadar doğru acaba? Ben, bu resimde çığlık atan meslekdaşımın hissine tercüman olmaya çalışıyorum. Rahmetliyi tanıyan kişi sayın Necdet TÖRE’dir. Yazımı bu açıdan değerlendirmek hakkı da bu haberi sitemize taşıyan sayın TÖRE’ye ait olsa gerekdir. Şu vakte kadar da kendisinden herhangi bir eleştiri almadım.
Yazınızda ikinci husus olarak bahsettiğiniz yabancı kelime kullanmaya gelince; sizin de bahsettiğiniz üzere, yeri geldiğinde Arapca, Farsca ve Osmanlıca kelimeler kullandım. Sizin de farkettiğiniz üzere aslında beni, Türkceye karşı hassas birisi olarak bilir arkadaşlarım.
Yabancı kelime deyince de aklıma Latin kökenli kelimeler gelir ve mümkün olduğu kadar uzak dururum onlardan. Arapca, Farsca ve Osmanlıca konusunda ise biraz farklı düşünüyorum. Dininin ve kültürünün çok önemli unsurlarını aldığım bu dilleri, kendime çok yakın hissettiğimi söylemeliyim. Çünkü, dinimin kitabı Kur’anın dili Arapca, ceddimin dili Osmanlıca, adım Şükrü Arapca. Ebemin, dedemin, anamın, babamın ismi hep Kur’andan alınma. Bu isimlerle ile de iftihar ederim.
Milliyeti, dini, ahlakı, bilimi, sanatı ve insanoğlunun ürettiği her türlü bilgiyi nesilden nesile aktarmanın yegâne vasıtası dil değil midir? Dilin terkibinde ise kelimeler vardır. Ben de öğrendiğim, büyüklerimden işittiğim sözcükleri yazılarımda ve konuşmalarımda severek kullanıyorum.
İnsanoğlu olarak her an, her gün yeni bilgiler öğreniyoruz. Çünkü öğrenmek, gelişmek insan olmanın en temel gereğidir. Siz de takdir edersiniz ki hayat, büyüklerimizin deyimiyle tekâmül, tekellüm (değişim, gelişim) ile kaimdir.
Bizim öğürlerimiz; kültürünü, örfünü, töresini ve dinini doğru öğrenen ve layıkıyla yaşayan belki de son nesil. Çünkü sizin de şahit olduğunuz gibi, bizler, dedemizin, ebemizin dizinin dibinde büyüdük. Onların ninnileriyle avunduk, masallarıyla uyuduk.
Okumayı, öğrenmeyi törpüleyen basın yayın ortamları ve aletleri gençlerimizin yakasına yapıştı ne yazık ki. Son yıllarda töremizi, örfümüzü dinimizi, ahlakımızı hele hele dilimizi istila eden yabancı kültürü ne yazık ki gençlerimizi 200 kelimeyle esir aldı. Gençler sadece 200 kelimeyle konuşuyorlarsa peki, o zaman sözlüğümüzdeki yüzbinlerce kelimeyi ne yapacağız?
Televizyonda ve Oktay SİNANOĞLU’nun deyimiyle örütbağda (internette) insanlar sadece kendilerine verilen kadarıyla yetiniyorlar. Sorgulama yok, araştırma yok, merak yok! Ne duyarlarsa, ne okurlarsa doğru olup olmadığına bakmaksızın öylece alıyorlar.
Hiç bir dil mükemmel değildir; her dilin eksiği vardır bence. Sadece bazıları diğerinden daha güzeldir. Benim dilim de anamım sütü gibi, dünyanın en güzel, en zengin, en besleyici, en köklü, en zarif dilidir. Güzel Türkcemizde öyle kelimeler var ki, dünyanın hiç bir dilinde karşılığı yoktur. Aynı şekilde başka dillerde öyle kelimeler var ki Türkcemizde tam anlamını verecek sözcük yok.
Kullanmazsanız, kaybederseniz. Gitmediğiniz köy, sancak göstermediğiniz deniz, ayak basmadığınız toprak, sizin değildir. Elinizden, avucunuzdan, ayağınızın altından yavaş yavaş kayar ve bir gün gelir, tamamen kaybedersiniz. Kelimeler de böyledir. Kullanmazsanız, unutursunuz, kaybedersiniz. Ben, TDK’nın sözlüğünden aldığım, dedemden duyduğum, anamdam öğrendiğim; türkülerde, kitaplarda, şarkılarda, filimlerde duyduğum kelimeyi benden sonraki nesile aktarmakla mükellefim ve yazılarımda tabii ki kullanacağım. Eğer yazdığım bir kelimeyi, parantez içine alıp başka bir kelimeyle açıklamak zorunda kalıyorsam burada durup düşünmek gerek. Kendi sözlüğümden aldığım kelimeyi, parantez içine hapsetmeye hakkım olmadığı düşüncesindeyim. Üstelik, bu kelimeler benim şahsî malım değil. Ben heves edip öğrenmişsem, ben biliyorsam, herkes öğrenebilir, kullanabilir. Cebinde en azından 500 liralık bir telefon taşıyan bir vatandaş, bir genç, öteki cebinde de pekâla 10 liralık bir sözlük taşıyabilir, değil mi?
Çok kullanılmadığını ifade ettiğiniz sözcüklere gelince, size göre bunların tamamı dört adet. Bazıları mükerrer de olsa yazımda 2.133 sözcük kullanmışım. Şu saate yazımı yediyüzden fazla kişi okudu. Sadece bir okuyucu, dört kelimenin anlamını bilmediğini söyledi. Makul, kabul edilebilir bir rakam.
Sayın ELBİR, yorumunuzda bahsettiğiniz “gadir” ve “kıygı” sözcüklerini kullandığım parağrafda, farklı cümlelerde üç kere” haksızlık” kelimesi kullandım. Aynı parağrafın son satırında bir çeşni olsun diye de “gadir” ve “kıygı” sözcüklerini bilerek ve isteyerek kullandım. Şu an okuduğunuz parağrafda da sizin de fark ettiğiniz üzere, birbirinin eş anlamlısı olduğu için bazen “sözcük”, bazen de “kelime” ifadelerini kullandım. Fena bir şey mi?
Yazımdaki bazı kelimelere bakarsanız birden fazla anlamı olduğu görülür. Örneğin ”bîgane” kelimesini ele alalım. Türkce karşılığı “ilgisiz, kayıtsız” demek. Ben yazımda “ilgisiz kalamayız” ya da “kayıtsız kalamayız” dersem eğer, kelimenin anlamı daralır ve düşüncemi tam olarak cümleye yansıtamam. Benim düşüncemi burada ifade edebilecek yegâne sözcük, “bîganedir”. Ya da muhannet; kalleş, kahpe, namert. Ben, “muhannet” demeyi tercih ettim. Bu kelimenin yerine, okuyucu hangi anlamı uygun görürse, hangi karşılığı isterse onu kullanır. Karşılığı olan kelimelerden istediğini seçmek, okuyucunun hakkıdır. Kaldı ki, bîgane sözcüğünün iki karşılığından birisi; muhannet kelimesinin üç karşılığından üçü de Arapcadır.
Muhterem Meslekdaşlarım,
Tabiatta hiç bir şey gereksiz, lüzümsuz değildir. Hiç bir şey ne fazladır, ne de eksik! Çünkü, neslinin devamı için, yaşatmak için, tabiat her şeyi kucaklamak ve çeşitli olmak zorundadır. Dedemizden, ebemizden, anamızdan, babamızdan nininlerle, masallarla türkülerle duyduğumuz sözcükleri, kelimeleri, kelamları, ez cümle bilginin her türlüsünü çocuklarımıza aktarmanın en güzel ve en kalıcı yollarından birisi de yazıdır. Yazının, bu manada kelimenin; eskisi, yenisi; az kullanılanı, çok kullanılanı; iyisi kötüsü yoktur bence. Mahir o dur ki her sözcüğü inci tanesi gibi yerli yerinde kullanabile. Hepsi, her zaman kullanılsın ki dil gelişsin. Dil gelişsin ki bilimde tekâmül olsun, medeniyet ilerlesin. Hepsini kullanalım ki hiç birisini kaybetmeyelim ve çocuklarımız bizden daha çok bilsinler.
Bazen sıkıntı verse de sevindirici olan şu ki, benim gördüğüm kadarıyla yeni nesil, yani çocuklarımız, geçmişi geleceğe bağlayan bu tür kelimeleri öğrenmeye pek hevesli.
Bırakalım genç okuyucular merak etsinler. Çünkü merak, öğrenmenin anahtarıdır. İki günü aynı olan kişi, zarardadır. Bilen ile bilmeyen bir olur mu? Bize dayatılan 200 kelimeye kendimizi hapsetmeyelim. Yeni bir kelime duyan, gören, işiten bir insan; şikayet etmek yerine, o kelimeyi öğrenmenin tarifsiz hazzını ve heyacanını yaşasın ki hayat ileriye ve iyiye doğru evrilsin.
Türk’ün Türk’e öğüdüdür.”Oğul, atasını geçmelidir”. Çocuklarımızın, bizden daha iyi, daha yüksek olmak gibi bir mecburiyetleri ve hedefleri olmalıdır. Bırakalım, genç arkadaşlarımız, yeni bir şeyler okumanın, duymanın, öğrenmenin ve yeri geldiğinde söylemenin, öğretmenin dayanılmaz hazzını, heyacanını ve gururunu yaşaşınlar.
Ünlü ünsüz uyumu konusuna gelince Sayın ELBİR; söylediğiniz doğrudur, hatalı geçişler yapıyorum ve bunun farkındayım. Ancak peşinen kabul etmemiz gereken bir hakikat var ki her şahıs, nev’i şahsına münhasırdır, yani eşşizdir, Yüce rabbim böyle yaratmışdır çünkü. Bu cümleden olmak üzere, her şahısın kendine özgü bir yazı üslubu vardır, olmalıdır da. Beğenilse de beğenilmese de bu üslup, yazı konusunda kişinin şahsiyetinin bir mühürüdür. Şahsiyetli yazılara da kendi adıma saygılıyım.
Sayın GÜNŞER,
Yazımı, kendi ifadenizle biraz eksik bulduğunuzu ifade etmişsiniz. Bu değerlendirmeye saygılıyım. Dil gibi, yazılan yazıların da mükemmel olmadığını söylemeliyim. Bu ifadem, kendi yazılarım geçerlidir. Lâtif bir cümle yazmak için bile ciddi bir emek ve zaman isteyebiliyor. Yazılmış bir yazıyı okuyup tarafsız olarak değerlendirmek elbette zordur, ancak çok daha zor olan bir şey var ki o da yazmakdır.
Ben, köfte ekmek yer gibi, kabak çekirdeği çitler gibi ayaküstü okunacak yazılar yazmakdan yana değilim. Methiye olsun diye söylemiyorum ancak yazımı anlayabilmek için bir kaç kez okumak, biraz düşünmek gerekebilir. İyi bir sözlüğü karıştırmak, bir kaç yere not almak, hatta şu anda yaptığınız gibi bana bir şeyler sormak zorunda kalabilirsiniz. Çünkü unutmayınız, zahmetsiz okunan yazılar; sabun köpüğüne benzer, dağarcıkda kalmaz.
Muhterem meslekdaşlarım,
Ben yazımda okuyuca, emekli astsubayın şeref mücadelesi için hedef göstermeye çalışıyorum. Önümüzdeki aylar ciddi ve önemli gelişmelere uyanmak üzere. İşimiz çok. Yazımda bahsettiğim üzere, ışığı gözümüze değil, hedefe tutalım. Hedefi gösteren parmağa bakan kişi, hedefi ıskalar. Parmağıma bakmak yerine, yazımın özüne, hedefine bakılmalıdır.
Hörmetlerimle
Şükrü IRBIK