BİR DÖNEMİN SONU!

Türkiye’nin 9’uncu Cumhurbaşkanı Sayın Süleyman Demirel 17 Haziran 2015 günü 02:05’te aramızdan ayrıldı. Allah amelince rahmet etsin, Türk siyasetine 40 yıla yakın damgasını vuran, tarihi bir şahsiyetti.

Her siyasetçi gibi sevenleri de sevmeyenleri de vardı. Başbakanlık yaptığı dönemlerde sert siyasi kavgaları oldu, ama uzlaşmasını da bildi, çünkü hiçbir siyasi rakibine “şerefsiz, cibilliyetsiz, alçak, namert, haddini bil, sen kimsin yaa!” demedi. Kısacası önce kendi haddini bildi.

Ülke ekonomisini bilimsel yöntemlerden uzak, bakkal mantığı ile yönetti, 70 sente, 1 litre mazota ihtiyacımız olduğu dönemler yaşadık.

Kendisi değil ama, başta YEĞEN YAHYA olmak üzere çevresinin yolsuzlukları gündeme geldi. Ailem dediği iş adamlarının çoğunun yolsuzlukları ortaya döküldü. Bunlara karşı hukuk isteğe göre dizayn edilmedi. Polis teşkilatı hallaç pamuğuna çevrilmedi, “yakınıma dokunan yanar” baskısı oluşturulmadı.

12 Eylül 1980 öncesi Türkiye ilan edilmemiş bir iç savaş yaşarken, “bana sağcılar adam öldürdü” dedirtemezsin dedi, ama meydanlarda ölmüş bir çocuğun anasını yuhalatmadı.

Allah biliyor ya, Demirel’i sevmezdim ama televizyona çıktığında dinleyebilirdim, dinlerdim. Çünkü kaşları çatık, hiddet, kin, nefret, öfke dolu değildi. Höykürmez konuşurdu.

Cumhurbaşkanı olduğunda bambaşka bir Demirel vardı. Cumhurbaşkanı Demirel’i sevmiştim, zor dönemlerden geçiyordu Türkiye. Asker kıpırdandığında Demirel devreye giriyor, herkese aynı mesafede duruyor, DEVLET ADAMLIĞI sergiliyordu.

Başbakanlık, Cumhurbaşkanlığı farklı ama devlet adamlığı farklı bir şeydir. Devlet adamı olmak için insanın ufku olması, vizyonu olması 3 adım ötesini görmesi, kinden, nefretten arınması gerekir.

Bu gün seveni-sevmeyeni Demirel için bir Fatiha okuyacaktır.

Yöneticiler iyi şeyler de yaparlar, hataları da olur. Herkesi memnun etmek, herkese yaranmak mümkün değildir. Yöneticiye yakışmayan şey kibir, nefret, ötekileştirmek, tepeden bakmak, hoşgörüsüzlüktür.

Koltuğun, makamın cazibesine kapılıp kendi kişiliğini o cazibeye kaptırıp, başkalaşan yönetici süresi bittiğinde, sıradanlaşacağını, diğerleri gibi “herhangi biri” olacağını unutmazsa, görev süresi sonunda da saygı görür. Boşluğa düşmez!

“BEN” demek yönetici için hatadır.

Yöneticiye biz demek düşer!

Yöneticiye kibir değil, tevazu yakışır. Yöneticiye kendi sesini değil, kendi sesinin yankısı şakşakçılarının sesini değil, toplumun sesini dinlemek düşer.

Devletin her kuruşu nasıl hükümetlerin namusuna, şerefine emanetse, hangi kurum olursa olsun, o kurumun her kuruşu yöneticisinin namusuna, şerefine emanettir. Kendi paranızı harcarken bir kere düşünüyorsanız, kurumunuzun kuruşunu harcarken birkaç kere düşünmeniz gerekir.

Her inanca, hâttâ hiçbir inancı olmayana da saygım var. Ancak; benim inandığım bir şey var; bakın çevrenizdeki olaylara, dikkat ederseniz görürsünüz İLAHİ ADALET ASLA ŞAŞMAZ! Öbür tarafta neler olabileceği ayrı ama burada, yaşarken bu adaletin tecelli ettiğini görürsünüz.

Hırsınız, koltuğun cazibesi gözünüze perde çekmişse…

Allah yardımcınız olsun!

Bu vesile ile Ramazanın tüm insanlık için hayırlara vesile olmasını dilerim. Samimi inanç sahiplerinin ramazanı kutlu olsun.