YETİMDİM, ŞİMDİ DE ÖKSÜZ OLDUM …

Saygıdeğer Arkadaşlarım

Bugüne kadar ön yargılarla bizzat kendi kurumu tarafından haksızlığa, hukuksuzluğa uğratılan assubaylarla ilgili milyonlarca okura ulaşan, yüzlerce yazım, makalem, yazı dizilerim oldu. Hiç birinde kendimden bahsetmedim. Bugün ilk kez, bir anneyi kaybeden evlat olarak, duygularımı sizinle paylaşmak istedim.

Ben, Edremit’te mütavazi bir yaşam süren ailenin 4’üncü ve ilk erkek evladı olarak dünyaya gelen, kelimenin tam anlamı ile elbebe, gül bebe büyütülen, şımartılan biriydim. Mutluluğumuz, sevincimiz uzun sürmedi! 7 yaşında, çevresinde itibar gören, çok donanımlı bir insan olan babamızı kaybettik.

Çok duygusaldı. En küçük bir hareket ‘ona yapılmasa bile‘ alınır, gizli gizli ağlar, önüne üç gün yemek koymasan “ben açım” demezdi. Anneler dünyanın en ulvi insanlarıdır. Sizi 9 ay karnında taşır, canından can, kanından kan verir, uykusuz geceler geçirir ama, atalarımızın “bir anne 9 evladına bakarmış da 9 evlat bir anneye bakamazmış” dedikleri gibi, istisnalar dışında bizler annemize, babamıza evlatlık görevimizi tam olarak yerine getirmezdik. Bu yüzden hayatımız hep keşkelerle geçer! Nacizane önerim; annelerinize, babalarınıza ileride keşke demeyecek ilgiyi, sevgiyi, saygıyı lütfen gösteriniz.

Emekli olduğum zaman “ben hep  bugünlerin hayali ile yaşadım. Edremit’e yerleş, senin gölgende ömrümü tamamlayayım” derdi. Ama malum, bizler de anneyiz, babayız. Evlatlarımızın önceliği oluyor. Bu yüzden bu isteği hiç bir zaman gerçekleşmedi. Değişiklik olsun diye arada bir alır, gelirdik. Kuzumun kuzusu dediği torunları, torunlarının çocukları ile mutlu olmasına rağmen 10 gün sonra “evimi özledim” diye tutturur, en fazla 15 gün yanımızda kalırdı. Arada bir fırsat buldukça ziyaretine giderdik.

Bundan 4 yıl önce unutkanlık şikayetleri başladı. Doktorlar “alzheimer” tarzı Demans denilen bir hastalık teşhisi koydular ve bizlere “Anneniz yakın bir zamanda 3 yaşında bebek gibi olacak. Dezavantajı; 3 yaşındaki bebek her gün bir şey öğrenirken, anneniz hergün bir şey unutacak!” demişlerdi. Tüm ısrarlarımıza rağmen ne yanımızda yaşamayı ne de bizim kontrolumuzda aynı şehirde ayrı bir evde yaşamayı kabul etmedi. Evi ve komşuları onun bizler dışındaki yaşam kaynağı idi. 3 yıl önce ciddi şikayetleri başlayınca emsalleri içinde lüks sayılacak bir huzurevine yatırdık. Her hafta ziyaretine gidiyorduk. Bizi tanımamaya başladı. Bazen bilinçli, bazen bilinçsiz konuşmaları oluyordu. Sonunda Bursa’da yaşıyan Suzan ablam “benim içim rahat değil ben Annemi Bursa’ya götüreceğim. 2 kadın tutar gül gibi bakarım” dedi. Son nefesini verinceye kadar kendisine minnettarlık duyduğum ablamın nezaretinde yaşadı.

3 Kasım 2014 pazartesi günü yeğenim aradı, “anneannemi hastaneye kaldırdık, seni bilgilendireceğim” dedi. Saatler geçmek bilmiyordu. Hastanede zaten telaş içinde olan insanları daha da rahatsız etmemek için dualar ederek bekledim. Bir saat sonra acı haberi aldık. Bu duyguyu anlatmak mümkün değil! Bunu ancak yaşayanlar bilir. Çocuklaştım, çocuklar gibi ağladım, isyan ettim! Arada bir de “Annem 88 yaşında. 2 yıldır derdini bile anlatamıyor, kimbilir ne acılar çekiyordu, kurtuldu. Ahirette inşallah huzur içinde yatacaktır” diye kendimi sürekli teselli ediyordum. Bir süre sonra bu düşünceye kendimi inandırmıştım.

4 Kasım günü, ikindi namazının kılınacağı camide şairin “Bir namazlık saltanatın olacak taht misali o musalla taşında“ dediği gibi, cami avlusunda herkesi üzgün sessiz, anacığımı musalla taşında yatarken görünce kafamdaki teselli sözleri kayboldu. O’nu, o tabutta, cemaatin omuzları üzerinde ebedi istirahatine yolcu ederken, arkasından gözyaşları içinde uğurlarken, beni teselliye çalışan dostlarıma 

Ben yetimdim şimdi öksüz kaldım

diyebildim.

Mekanın cennet olsun anacığım nur içinde yat ve bizi hatalarımızdan dolayı affet!…