İçinde bulunduğumuz şartlar, yaşamak zorunda kaldığımız bu günler bizleri bir çok şeyden de koparıp,

Sevdiklerimizden de ayırıyor,

Ülkenin bir tarafı cehennem halini almış, kendisini oralara feda edip sevdiklerini, sevgililerini, eşlerini  memleketlerinde, güven duydukları yerlerde  bırakan o kadar çok arkadaşımız var ki,

Zaten çok sıkça yaşadığımız tayin dönmelerinden alışıktır Assubay ailesi özlem içinde yaşamaya,

Özlem, hasret; rütbelerde görülmeyen bir simgedir, sırmalı ay-yıldızın içinde gizlenmiştir bir yerlerinde,

Bunu 5 yaşındaki asker çocuğu bilir de koskoca bir ülke göremez,

Bir çok arkadaşımız bu yüzdendir ki farklı duygular yaşıyor,

Hepimizin yaşadığı şeyler bunlar,

Heyecan, Hüzün, Kara bir Haber ya da Umut,

Bekleyiş; belki de en zor olan budur,

Duygularını birer cümle ile paylaşıyorlar arkadaşlar sayfalarında

Bazıları ise yalnızca bir kelime ile,

Bazen bir Gemi ismi

Ya da ismini sadece çatışmalardan duyduğumuz bir Karakolun adı,

Ya da bilmem hangi dağın tepesindeki bir Radar,

Assubay’ın evi yoktur aslında,

Öyle bildik, ailenin beraber yaşadığı

Eş çocuklar yerleşik bir hayat yaşamazlar,

Nasıl yaşasınlar ki?

Evleri bir gemidir bazen,

Akdeniz’in dingin suları eşlik eder ona 3 ay bilemedin 5 ay,

Dalgaların güverteye her vurduğunda

Ailesinden bir adım daha uzaklaşır Assubay,

Kuş uçmaz, kervan geçmez bir dağın tepesinde

Üç gözlü bir Karakol’dur bazen de

Bir gözü Korumakla görevli olduğu topraklarda

Diğer gözü ona emanet Mehmetçik’lerdedir,

Ya da Bir sınır kasabasında

Gözünü kırpmadan bekler

Güneş doğarken de

Batarken de oradadır,

Diyarbakır’ın ayazında da

Kavurucu sıcağında da

O hep F-16 uçağının altındadır

Elleri bazen soğuktan motora yapışır

bazen sıcaktan,

Gecede hangarda uçağını bekler

Bir dahaki güne

Onlar hep gökyüzünde uçsunlar diye..,

Evet, evleri yoktur,

Onlara sahip çıkacak kimseleri de,

Ne bir Devlet,

Ne bir Cumhurbaşkanı

Ne Başbakan

Ne Paşa Ne de Bakanlar Vardır,

Ama

Canları Pahasına Savundukları

Onlara Ev Olmuş

Bir Yurtları Vardır….