PAZAR GÜNÜ ANNELER GÜNÜ.

Aslında bir gün değil;

Bir ömür elleri öpülesi o mübarek varlıkların  tek özel günü 14 MAYIS PAZAR GÜNÜ.

Onların kim olduğunu , anneliğin nasıl bir şey olduğunu yazmaya, anlatmaya gerek yok.

Annelerimiz,  allahın bu dünyadaki kanatsız melekleri.

Yaşamı,umudu,  ayakta tutan hala bu çirkinleşmiş dünyayı yaşanabilir kılan, evrenin  olağan dışı canlıları onlar.

Hala  hayatta olan bir anneniz  var ise onu asla bırakmayın.

Yaşantınız ve aile düzeniniz ne olursa olsun onu asla yanınızdan ayırmayın.

Hele ki yapa yalnız ise,

Size, muhtaç ise;

Yaşama bağlandığı pamuk ipliği sadece  evladı ise.

Onu asla nefesinizden uzak tutmayın.

Doyasıya sarılın.

O mübarek elleri ile kahırlı gözlerinden  doyasıya öpün.  Doyasıya sevin.

Onu asla incitmeyin. Her ne yiyorsanız yarısını bölüp ona verin.

Gülmese de  gülümsetin.

Pazar sabahı ona bir avuç fındık, bir kır çiçeği,  bir adet muz,  bir çift çorap,bir küçük gofret dahi olsa mutlaka verin.

Ona deyin ki…..

“ Annem…..Annem…..Annem….İyi ki varsın ve yanımdasın…….”

Ve ona fısıldayın…..

“ben hala senin çocuğunum, bebeğinim anne “

Anneler gözyaşından ağlamazlar, ciğerinden, yüreğinden ağlarlar….

Siz bilemezsiniz.

Onun yüreğini kırmayın, ağlatmayın.

Ona uzaklardan sarılmayın…

Hasret prangalarına bağlatmayın.

“Uzaksın, ıraksın, be anne “  demeyin.

“zamanım yok, vaktim yok, işim çok be anne “   demeyin.

Sesinizle değil, nefesinizle sevin.

Pazar günü annenizi bulup ona sarılın.

Öpün, öpün, öpün, koklayın.

O beyaz kefene sarmadan, kara toprağa koymadan  henüz daha zaman varken  gidip son kez ona var gücünüzle sarılın.

Uzaklara sığınmayın….

Zamanlara sığınmayın….

“ anam “ deyin. “annem” deyin. Pazar günü çocuk olup  boynuna sarılın.

Ayazlarda, yokluklarda, korkularda, yalnızlıklarda, hastalıklarda,sarıldığınız gibi;

Sarılın. kana kana sarılın.

O pamuk , o nasırlı ellerini doyasıya öpün.

Bilin ki zaman çok kısa.

Yaşam çok acı.

Annenizi asla kalan asudesinde evlatsız bırakmayın.

Benim bir annem yok. Onu  kaybettim.

Onsuz tüm onca zamanları hoyratça kullandım…

Çok az kucakladım.

Ona yılda bir kezcik o anneler gününde bir gofret olsun alamadım.

O son nefesini bedeninden sonsuzluğa bırakıverdiği  ayrılık günü gelip çattığında anladım ki ben artık bir  öksüzüm….

Hep sıcak bilirdim annemi, yumuşak, hele ki o nefesi ,kokusu hiç solmayacak….

Soğuktu, kaskatı idi, nefessiz di…..

İnanamadım…..

Toprağın altına bembeyaz kefeni ile kucaklayıp yatırdım.

Ağladım, ağladım…..

O sıcacık ellerini aradım, şefkatli yüzünü aradım. bulamadım.

Annem yoktu.

“ Allahım ne olursun son kez olsun “ dedim.

Yine yoktu.

Kahroldum. yıkıldım.

Ne çok zamanı hoyratça , umarsızca annesiz geçirmiştim.

Yüreğime, çöktüm kaldım.

Boğazıma düğümlenip kaldım.

Annenizi  asla bırakmayın.

Onu asla bir başına ayrı yaşatmayın.

Her an, her gün onun o melek yüzüne dokunun…ona sarılın…

Gözünden ve ellerinden doyasıya öpün.

Asla evladından  ayırmayın.

Kimseye, aldırmayın….

Annenizi hiç bırakmayın.

Hepinizin

ANNELER GÜNÜ KUTLU OLSUN.

Toprağın altındaki o ebedi ruhlarında,

Öbür alemde bizlerin yolunu gözleyen  tüm annelerin de,

ANNELER GÜNÜ KUTLU OLSUN.

Saygımla

ADNAN FUAT ÖZDEMİR.