Toplum bilimciler, bu işlerin bilimini yapanlar der ki:

Bir ülkede işsizlerin sayısı, yüz kişide bir veya iki kişi ise, geri kalan doksan sekiz kişinin işi varsa, sorun işsiz olan kişilerdedir. Şayet işsizlik oranı yüzde kişide on kişiye, on beş kişiye çıkmış  ise, sorun işsiz olan kişilerde değildir, sorun sistemde, toplu yönetimindedir. Bu durumda bile bunun sorunun toplumsal bir sorun olduğunun farkında olmamak, hala kendinde, kişilerde kusur aramak, şükretmek, bilinçsizliktir, ahmaklıktır.

der. Bir ülkede belli bir meslekte, astsubaylık mesleğinde, intihar ederek yaşamına son verenlerin  sayısı son yıllarda artarak haftada dört kişiye  çıkmışsa, bu sorun toplumsal bir sorundur ve bu sorun sadece intihar edenlerin buna intihara eğilimli olmalarıyla açıklanamaz.

Toplumsal sorunun çözümü görevi de toplumu yönetenlere düşer. Sorun yokmuş gibi davranma, olayın basına haber olmasına engelleyerek örtbas etme sınırını çoktan aşılmıştır. 

Ey toplumu yönettiği iddiasında  olup, toplumun sorunlarını çözmekle görevli olanlar!

Şayet, bu  toplumu, bu devleti, dağıtıp bölüp parçalayıp yok etme gibi özel bir misyon sahibi değilseniz.

Ülke sorunlarının bir parçası olan astsubay sorunu da, diğer sorunlar gibi, ülkenin iletişim kanallarının tamamını satına alarak  gizleme, sorunların açıkça tartışılmasını engellemek çözüm değildir. Sorun çoğu sorun gibi can acıtan toplumsal bir yara haline gelmiştir. Artık bir yerlerle uyumluluk adına topuk selamı çakıp, basına başı eğik resim vermenin, “ intihar etmeyi yasaklayan emir” yayınlamanın soruna çare olmayacağının görülmüş olması gerekir.