GEL DE ÜZÜLME!

BİRAZ DA MOBBİNG.

Ben de, insanlar arasına karıştım. Askerlik ortamında. Askerliğin onursallığını paylaşmak güzeldir, mutlu olur insan. Güven dolu olur. Kışla yaşamında aslında mutluluk paylaşımı farklıdır, askeri ortamın. Çalışma yaşamı da erken başlar kışlada. Gazinosu vardır. Eğer rütben, statün uygunsa lojmanın da olur. Mutlu bir yaşama katkı olarak. Farklı bir kültürdür sanki, alışılagelmiş ortam oluşturur askerlerin yaşamı içinde.

Burdur ilinin Kemer diye bir bucağı vardır (şimdi ilçe). Yıl olarak 1961 ortamı. Ormanlarla kaplı ve çevrili bir çevre içinde. Kırmızı kiremitleri vardır. Bir gül çiçeğinin taç yaprakları misali, uzaktan bakıldığında bir gül çiçeğini andırırdı Kemer nahiyesi o yıllarda. Fransiz yazar  Viktor Hugo’nun Mon Village şiirinin betimlemesi gibi. çanak yapraklarını oluşturan yeşil ormanlar, taç yapraklarını oluşturan kiremitleri ile bir mutluluk doludur Kemer’de yaşam ortamı. Kendilerine özgüdür içtenlikleri. Kaynaşmıştır insanlar, kendilerince hizmet veren devlet memurları ile. Ben de onlardan biriyim mutlu. Sene 1961′ dir. Okurum, çabalarım. Üniversiteyi bitirebilme adına zaman bana yetmez okuma ortamında. Bir gazete okurum postanın haftada iki defa gelebildiği KEMER bucak’ında Journal Dorien diye. İnsanlar bakarlar söylemini bilmedikleri, anlamadıkları gazeteye. Fransızca olduğundan arada bir “bu bizim karakol komutanı gavur mudur, nedir?” dediklerini de duyar olurum. Okumalarımla çok sevdiğim yabancı dilim Fransızca dilimi unutmak istemem. Ben de mutluyum. Görevim dışında, atletizm sevdirme ve formumu kaybetmeme çabası ile koşarım dolu, dolu. Rekortmen bir atlet olduğum için. Önce yadırganırsın, çıldırmış sanır insanlar seni. Nedensiz koşmanı yadırgarlar. Zaman içinde alışırlar elbette. Önce çocuklarda başlar özentiler. Katılırlar senin peşine koşma istekleri oluşur. Yarışırlar güçleri yettiğince seninle. Seversin onların içten davranışlarını. Sevdirmek adına atletizmi. Gün gelir çağrılırsın yarışmalar için, ulusal yarışlarda yarışma ortamına. Okurlar gazetelerde ismini Kemer’liler. Daha da merak sararlar, grup koşmalarına zaman içinde bir yarıştır başlar.

Bencilliklerini öne geçirmek için sarar onları koşma olgusu. Öğrenirler gün gelir Kemer’deki jandarma karakol komutanının sporda rekortmen olduğunu. Yaşlıları da katılır. Onlarda da oluşur koşma sevgisi. Koşma olgusu ile sağlıklı yaşamanın kardeşliği. Sporun sağladığı katkılarını iç tepkilerinde hissederler. Takım oluşturup yarıştırmak farklı bir duygudur onları, benim için… Öğrenirler kendi benliklerinde yarışmayı.

Böylesi güzel duygularla mutluluk dolu sürerken yaşam görevimle ilgili resmi işlerimi yapmak, maaşımı almak için sabahın saat altısında düşerim yollara bir gün. Kemer–Burdur arası 68 km. Üç saat çeker, engebeli yollar ortamında. Burdur’un şirinliği farklıdır. Görmek mutluluktur. İhtiyacım olan kitaplardan almak, yaşama haz verir. Günlerden bir gün, sene 1961 mevsim ilk bahar, güneşli, içtenlikli alışkanlıklar içindesiniz. Üzerinizdeki üniforma eğitim elbisesi. Bir lokantaya gidersiniz kahvaltı için. Lokanta ortamında iken itibar görürsünüz üniformalı olduğunuzdan. Kahvaltı için gittiğiniz yerde yan masada biri vardır. Sabahın erken saatlerinde alkollü görüntüsü ile, bakımsız, kıyafeti ile. Aldırmazsınız olumsuz görüntüye. İlginiz dışında olan kişi, biraz durur, kalkar gider. Aradan beş dakika geçer. Çıkagelir tanımadığın kişi. iki inzibat eri ile karşınıza dikilir. Anlamazsınız sebebini. Kişinin iç güdüsü, içtepileri içinde saklı olduğundan, olmayan nedenini bilemezsiniz. Ve meçhul kişi sizi hedef alıp sorar: “lokantada BENİ TANIMADIN MI?“. “Hayır tanıyamadım” dersiniz masumane. Hadi yürü inzibat merkezine der amirane emir verircesine. O anda amirlerinizle iletişim kurma olanağınız da yoktur. Gitmek istemesen iki asker sürüyüp götürecektir seni. Ben de perişan olacağım, askerlik onurum da! Uyum sağlamazsam haksız emirlere. Çaresiz uydum, uğradığım haksızlığa. “Orada anlatırsın” der karşındaki. O anda çaresizdim bir sarhoşun elinde. İnzibat merkezine girince: “ALIN ŞUNUN TABANCASINI” dedi erlere. Erler aldılar. Oysa o tabanca bana görev için verilmişti. VE BEN SESSİZ teslim olmuşum ortama. Zaten ayda üç dört saatliğine gelebildiğiniz şehir merkezinde kitapçı, lokantacı, amirlerinizden başkaca kimseyi tanıma olanağınız yoktur. Zabıtasınız. Çalışma ortamınızdan ayrılma olasılığınız yoktur. Asayişi koruma görev ortamından inzibat merkezine girer girmez bir küfürdür, bir hakarettir. Küfür ve hakaret kültürünün görülmedik, duyulmadıklarının hedefi oldum. Orada gözüme ilişen bir astsubay, görevli o olduğu halde odasından bile çıkamadı. Hafifçe kapısını kapattı. Ürküntüsü var demek ki. Erler dağıldılar. Bana hakaret eden de yüzbaşı rütbesinde imiş. İnzibat komutanı iken iki ay kadar önce inzibat görevinden alınmış. Ama hala kendini görevli sanan biri. Kimse de sesini çıkaramıyor. İki üç er kaldı. Ben metanetimi, saygımı yitirmedim. Benim sükunetim ve metanetim onu çaresizliğe düşürdü. Benimle ilgisi yitti o anda. Belli ki doyuma ulaştı. Ben de üzüntülü, ağlamaklı üzüntünün en dolu dolusunu yaşayarak oradan ayrıldım. Silahım orada kaldı. Komutanıma gittim. SAYIN ALAY KOMUTANIM BU GÜN BİLE MİNNETARLIĞIMI HİSSETTİĞİM. Keşke yaşasa idi. Gidip mutlulukla ellerini doya, doya öpme isteğim var halen!

1938 MEZUNU BİNBAŞI SAYIN SÜLEYMAN TURAN idi Alay Komutanım. Anlattım olumsuz olayı. Beni sükunetle dinledi. Ağladım anlattım. “Uyumlu davranman iyi olmuş” dedi. Beni karşı odada oturttu. “Sakin ol yavrum, üzülme” dedi ama elde mi. Ağlarım hala anımsadıkça. Bu gün 81 yaşındayım. Hemen Sayın Tugay Komutanı’nı aramış. Sayın Komutan beni emretmişler. Olayı tugayda da Tugay Komutanı’na anlattım. Beni teskin etti, onurlandırıcı söylemleri ile. Daha sonra bana bildirildiğine göre adının CEMİL GÜLSE olan yüzbaşıya on gün göz hapsi verilmiş. Bakarsınız, istemediğiniz, ummadığınız, beklemediğiniz anda karşınıza çıkıverir, üzüntünün en dolusunu size yaşatan. Kahrolursunuz amma çaresizsinizdir. Kaçmak gelir içinizden ortamın olumsuzluğundan. Kaçamazsınız. Görmek, duymak istemediğiniz söylemlerle üzerinize, üzerinize gelir olumsuzluk. Tüm sessizliğinize, sakinliğinize uyum sağlama isteğinize rağmen galiz küfürlerin nedeni yoktur ama hedefi olursunuz. Ne annenizin ne de sizin iffetiniz kalır, küfür ortamında. Neden annelere sövülür de babalara sövülmez onu da anlamış değilim. İffetsizliğiniz ortaya dökülür, kendini iffetli sanan tanımadığınız tarafından. Çağdaşlıktan, insanlıktan ortamdan bıkar olursunuz ve yaşamaktan. Askeri ortamla bağdaşmayan olumsuz kişilik sergilemesidir bu. Hazmedilemeyen yetkinin, hak edilmeyen rütbenin kötü kullanımıdır bütünüyle size yapılan. Ama metanetiniz olumsuzluğu yenmeye yeter. Kazanmazsınız amma kaybetmezsiniz de. Benim de yaptığım, yapabildiğim oydu. Yeni, yeni öğrenmek istemediğim küfürlere hedef olmak.

Yıllar sonra Ağrı’dayım. Yani 1969 yılı idi. ANKARA’DAKİ ÜST DÜZEY KOMUTANLARIMIN MÜRACAATIMA YAZILI EMİRLE İZİN VERMELERİ sonucu liselerde Fransızca okutmaktayım. Aynı yıl içinde anımsadığıma göre bir gün alay komutan yardımcısı Yarbay Sayın Muzaffer YILMAZKAN beni emretmişler. Odasına girdim. Bir de ne göreyim. Sekiz sene önce hakaretleriyle, küfürleriyle yaşamımı karartan yıllarca rüyalarıma giren olumsuz olguların sahibi Cemil Gülse yarbay olmuş. Karşımda, komutan yardımcısının yanında oturuyor. Kendisini hemen tanıdım. Ama o beni tanıyamadı. Meğer oğlu benim öğrencim imiş. Öğrencinin ismi gündeme gelince, anımsadım. Çocuk ortanın üstü derecede başarılı saygılı, verilen görevleri yapan, içtenliği konusunda güven veren bir öğrencim olduğu için. Olumlu konuşmaktan, öğrencinin uyumlu ve başarılı olduğu konusunda konuşmaktan başkaca bir söylemim olamazdı zaten. Tüm öğrencilerim için hep olumlu düşünmüşümdür eğitim verdiğim sürece. En çalışmayanların bile derslerini sevmelerini sağlamış, öğrencilerime farklı yöntemler kullanarak derse olan ilgilerini pekiştirip konulara ısındırarak derslerine sevgi ortamı yaratmışımdır. Ancak biraz konuştuktan sonra Cemil Gülse’ nin jestleri mimikleri değişti. Ben ayakta esas duruşta. O anda tanımış olmalı. Zaman, zaman yüzünde kızartılar oluştu. Hareketlerinde mahcubiyete dayalı olumsuzlukları farklı oluştu. Olumsuz görüntüleri fark edince ben sayın komutanımdan izin aldım. Ayrılmak istedim. Ortamı terk ettim. Daha sonra komutanım da, olumsuzluğu fark etmiş olacak ki beni çağırdı. Oluşan farklı ortamı sordu. Kendilerine 1961 yılında bana nedensiz yapılanları, başıma gelenleri anlattım. Ama aradan uzun zaman geçtiği için anımsamak istemediğimi, bir daha hatırlayarak mutsuzluğa düşmek istemediğimi söyledim, sayın komutanıma.

Kin duygusu, insanın taşımaması gereken olumsuz bir yük ve duygu olduğunu komutanıma söyledim. Beni kutladı. Yanından ayrıldım. Bu gün aradan 63 yıl geçti. Hatırladıkça ürperti ile titrerim mutsuz kötü anı ile. Ve düşüncem odur ki bu olumsuz olgu, empati olsa idi, bende ne mutluluğun adı olurdu, ne de bugüne gelebilirdim.

Neyse zaman geçti. Ben çağdaş insanım. Çağdaş toplumun kabul etmeyeceği olguları zaten kendime uygun bulmam. Yapabildiğim olumlu olguları yaşamak mutluluktur bence.

Mehmet KAYALI
Zavallı mutluluğu arayan bir astsb.