Evvel’den Âhire Işıltılı Yansımalar -1-

Yukarıdaki resimlere aldırmayınız yiğitler!

Konumuz ile doğrudan hiçbir hısımlığı, akrabalığı yok!

Malûm,

Bu kelâmı sizlere yollayan şu fakir, denizcidir.

Epeyi zamândan beridir iyot hasretiyle

Seğmenler diyârında gündüz vakdinde ılgımlar görmektedir kendisi.

Başkent’de deniz olmadığından olsa gerek

Tatilcilerin bavullarını hazırladığı

Şehr-i Mayıs’ın şu güzel günlerinde

Gözlerim bir anlığına da olsa bayram etsin diye

Kendim için yapışdırdım onları oralara.

Şöyle göz ucuyla seyreyleyin yeter.

Desdâncının görevi

Bilip, bulup anlayıp yazmakdır!..

Vakit yazmak vakdidir,

Zamân,

Zarfa değil fakat mazrûfa bakmak zamâdır şimdi…

*  *  *

İleriye doğru gitmek için

Geriye doğru bakılır mı? demeyiniz.

Âhiri görmek için bâzen

Evvel’e bakmak gerekir.

Çünkü istikbâli tesis etmenin sırrı

Mâzinin kapağı tozlanmış Kânun sayfaları arasında saklanmış olabilir!

*  *  *

Yarışma esnâsında koşuculara dikkatli bakınız.

En önde koşan yarışmacının kafasını sık sık geriye çevirdiğini ve arkasına doğru bakdığını görürsünüz.

Peki, var gücüyle ileri doğru koşan bir yarışmacı niçin geriye doğru bakar?

Her yarışma, rekâbet esâsına dayanır. Her yarışma sonunda da bir kişinin birinci olması beklenir.

Üstün olmak, birinci gelmek her insanın fıtratında vardır. Hepimiz en güçlü, en birinci olmak isteriz.

Çünkü bırakın biz insanları

Tabiatın kendisi bile daima güçlünün, birincinin yanında olmak isder.

Çünkü eşit, açık, sınırsız ve şeffat rekâbetin olduğu bir yarışda

Sürekli bir tekâmül, tekemmül bir teveccüh vardır.

Hulâsaten,

Rekâbetde kemâlat vardır can dostlarım!..

Rekâbetin olduğu bir vasatda her yarışmacı rakiplerinin durumunu bilmek ister. Ve kendi vaziyetini rakiplerinin vaziyetine göre tâyin eder. Çünkü yarışı kazanmasının diğer rakiplerin durumuna bağlı olduğunu bilir. Bunu bilmesi için arkasına bakmaya mecburdur. Rakibi kendisine yaklaşıyor ise kendi süratini arttırır. Hemen arkasındaki rakibi ile arasında yeterli mesâfe var ise kendini zorlamaz. Hemen koşu hızını düşürür. İpi göğüsleyeceğini anlayan yarışmacının kendisini fazla zorlamadığını görürsünüz.

Rekâbet eden her kişinin maksadı iştirak etdiği yarışı kazanmakdır. Yarışmayı kazanması da rakiplerinin durumuna bağlıdır. En önde koşan yarışmacı kendi konumunu muhafaza etmek için rakiplerinin anlık durumunu bilmeye mecburdur.

İşde bu sebepdendir ki koşucular kafalarını sık sık geriye doğru çevirip arkasından gelen rakiplerine bakarlar.

*  *  *

Evvel’den Âhire Işıltılı Yansımalar ismiyle şereflenen bu makâlemizde

Biz de ya nasip! deyip

Âhirimizi ışıtsın diye

“Evvel” isimli bulanık ve tehlikeli sulara oltamızı sallayacağız.

Ucu sipsivri, çok keskin ve yemsiz zokamıza bakalım neler takılacak!..

Tehlikeli ve bulanık suya salladığımız oltanın ucunda bir Kânun var. 5802 Sayılı ve 1951 tarihli Astsubay Kânun’u.

5619 Sayılı ve 1950 tarihli Gedikli Erbaş Kânun’unu ilgâ eden bu Kânun ile biz astsubaylar,

Gedikli Erbaş’lıkdan Astsubaylığa terfi (!) etdik!

Makâlemizin temelini teşkil eden söze konu bu Kânun, 1951 senesinde Meclis’de kabul edilip meriyyete girdi.

16 sene yürürlükde kaldıkdan sonra 1967 senesinde ilgâ edildi.

Artık Evvel’de kalan bu Kânun’u bugün tekrar tetkik ettiğimizde ilginç, hattâ insanı hayrete düşüren gerçeklerle yüz yüze geleceğiz.

Bugün biz astsubayları yakıp kavuran sıkıntılarımızı, dertlerimizi kökden ve ebediyyen halledecek çârenin de

Aslında gene bu Kânun’un sayfalarında gizli olduğunu görecek ve şaşıracağız.

Dün, dünde kaldı! Bugün yeni bir şeyler söylemek lâzım diyebilirsiniz.

Peki, ya bugün söylenecek yeni şeyler

Dünde kalmışsa?..

Ne yapmak gerek o vakit?

Şemsipaşa bosdanından körpe bir kelek kopartır gibi

Nâzikce ve fakat sıkıca kulağından tutup bugüne getirmek gerek!..

Bugün dahi biz astsubaylara tesir ediyorsa

Ve hele bugün dahi bize yol gösterip

Âhirimizi ışıtıyor ise şâyet

Evvel’de kalmış bile olsa bu Kânun’a bakmak gerekmez mi?

Bizim dudağımızı uçuklatan

İhtimâldir ki

Sizi de hafakanlara gark edecek

Şu günlerde Keşişdağının şâhikalarında arılarına yârenlik edip

Yeni oğulcuklar almanın heyecanını doyasıya yaşayan

Sayın Mehmet KAYALI’nın deyişiyle bu “olguları”

Buyurun, fâş eyleyelim.

*  *  *

Beş bölümde tamamlayacağımız işbu makâlemizin beherinde

Kısmet olursa şâyet

Yukarıda gördüğünüz maddeleri sırasıyla tetebbu edeceğiz.

*  *  *

Zihinlerimizi hafifden ısıtmak bâbından çekdiğimiz bu kısacık peşrevden sonra

Şimdi şâyet iltifat buyurursanız

Kânun’un şâyân-ı dikkat birinci maddesine adese tutalım.

1. Söze konu bu Kânun Meclis’de müzâkere edilirken “Gedikli Erbaş” dedikleri askerlerden bir kişiyi dahi kimse toplantıya davet etmedi. Bir başka ifâdeyle vekillerin kendileri def çaldı, zil takıp gene kendileri oynadı!..

Tarih, 1951.

Yer, T.B.M.M…

Toplantıya iştirak edenler; Türk milletinin vekilleri.

Kânun tasarısını hazırlayan Millî Savunma Komisyon’unun 5 vekil üyesi var.

İşde, sağ cenahınızda tavsırlarını görüyorsunuz.

Hepsi de emekli subay.

Bu subayların birisi hâkim, birisi hekim sınıfından…

Diğer üçü de muvazzaf subay!

Millî Savunma Komisyonu Sözcüsü Sayın Rıfat TAŞKIN, bir hukukcu. Asteğmenlikden teskere bırakıp hâkim sınıfa geçmiş. Askerî Yargıtay’dan Korgeneral rütbesiyle emekli olmuş. Bu subayın künyesini bir kenera derç ediniz lutfen!.

Konu; o tarihde Gedikli Erbaş denilen asker sınıfına yeni bir kimlik tertiplemek.

Yapılan toplantının maksadı 1951 tarihine kadar ordumuzda mevcut olmayan yeni bir asker sınıfı teşkil etmek.

Bu yeni sınıfın adı Astsubaylık…

Çünkü Meclisin 1950 senesinde kabul etdiği 5619 sayılı Gedikli Erbaş Kânun’u sâdece bir sene içinde iflas etmiş. Yeterli müracaat yok! Gedikli Erbaş ismini verdikleri muvazzafların çalışma şevki bitmiş! Nitelik, bilgi ve beceri seviyesi yerle yeksân olmuş! Vatan evlatları memleketinde aç bî ilaç dolaşıyor. Fakat hiçbirisi Gedikli Erbaş olmayı tercih etmiyor.

Niye etsin ki?..

Vazifeye Gedikli olarak başlıyor.

20 sene, 30 sene vatana Gedikli olarak hizmet ediyor!

Ve mesleğini Gedikli olarak bitiriyor.

Astsubayların bugünkü vaziyetinin tıpa tıp aynısı…

Terfinin, tekâmülün olmadığı bir mesleğe teveccüh olmaz!

Harp yok, darp yok! Cebren yapdıracak değilsin ya!

Askerlik gibi mukaddes bir vazife bile

Nimet-külfet dengesi olmayan, sonu başından belli, heyacansız ve terfisiz, rekâbetsiz böyle bir işi, kim yapmak ister?

Mevcut hâliyle ordumuzdaki Gedikli Erbaşlık

O vakit dünyada eşi menendi görülmüş bir meslek değil çünkü.

Nefes aldığımız şu 2014 senesinde astsubayların durumu ne ise

Gedikli Erbaşların 1951 senesindeki durumu da aynen öyle!..

Zamânın Millî Savunma Bakanı Sayın H. Hüsnü ÇAKIR,

Genelkurmay Başkanı ise Orgeneral M. Nafiz GÜRMAN…

Durumun vahâmetini kavrayan bu iki zat

Ellerindeki dosya ile birlikte zamânın Başbakanı Şemsettin GÜNALTAY’ın makâm odasının önünde almışlar soluğu.

Aşağıda gördüğünüz 5619 sayılı Gedikli Erbaş Kânun Tasarısı…

Kendisine verilen dosyayı inceleyen Başbakan Şemsettin GÜNALTAY

Meclise verdiği 1 Mart 1950 tarihli dilekcesinde feryâd ediyor!..

Başbakan kısaca şöyle diyor;

Kimse Gedikli Erbaş olmak istemiyor. Gedikli Erbaş sayımız hem miktar olarak hem de nitelik olarak çok kötü durumda. Bunun neticesi olarak da Ordumuzun hâl-i pür melâli perli perişân… Meclis derhâl tedbir almalı.

O tarihlerde

Ve böylesi kötü vaziyetde

Bir harbe girseymişiz şâyet

neticesini bilmek için kurmay subay olmaya gerek var mı, yiğitler?

Ordunun içinden gelen bu şiddetli tazyik karşısında Genelkurmay Başkanı masasından kalkıp Başkan’a kadar gidiyorsa durumu anlatacak son bir sözcük var demekdir; felâket!..

Söyleyecek bir söz yok, bu belli! Yapacak ise çok şey var. Fakat kim, ne yapacağını bilmiyor.

Orduyu felâkete sürükleyen âmillerin başında iki önemli husus var. Teveccüh buyurursanız şöyle izah edelim.

• 1. Tenzil-i Rütbe.
• 2. Özlük haklarındaki akıl almaz, hukuka sığmaz kötüleşme.

Ordumuzu işlemez duruma getiren bu iki temel konuyu şimdi tek tek inceleyelim.

1. Tenzil-i Rütbe: Büyük Osmanlı Devleti döneminde ve Cumhuriyet tarihinde ordumuzda yekpâre bir sınıf yapısı vardı. Orduda belirgin sınıflaşma, bölünme yokdu. En küçük rütbeden askerliğe başlayan bir asker liyâkatına bağlı olarak en yüksek rütbeye kadar yükselebiliyordu. En azından rütbeler arasında maddî bakımdan keskin farklılıklar yokdu.

Haberleşme ve yazışma imkânları bugünkülerle kıyaslanamayadak kadar kötü ve zor idi. Yeni teşkil edilen kuvvetler vardı. Birbirinden habersiz ve eşgüdümsüz hazırlanan mevzuat yüzünden hangi Bakanlığın ve kuvvetin ve dahi Genelkurmayın ne yapdığını kendileri dahi bilmiyordu. Bu dönemlerde Türkiye’nin yedi düvel ile harp etdiğini de göz önüne alırsak durumu daha rahat açıklayabiliriz.

Ordumuzu bir bütün olarak idare etmek isteyen akl-ı selim Genelkurmay Başkanları olduğu gibi çok sınıflı, çok parçalı bir yapıya doğru itmek isteyenler de oldu. Batı medeniyetinin türetdiği “Divede et Impera”’yı bizim bâzı subaylarımız da iyi biliyordu. Hocaları Harbiye’de öğretmişdi onlara. Tabiki düşman üzerinde tatbik etmek için.

İşde bu kargaşa ve harpler döneminde çıkartılan nizâmnâmeler ve Kânunlar ile ordu içinde birbirine benzer elvan çeşit sınıf ihdas edildi. Her kuvvet kendi askerlerine haklı olarak kendi ihtiyaclarına göre rütbeler ve görevler tevdi etdi.

Böylesi kararsız savrulmalar neticesinde ihdas edilen sınıflardan birisi de Gedikli sınıfıdır. Gedikli önadı verilen bu sınıfın ikinci adı kimi zamân subay, zâbit oldu!. Kimi zamân da bugün olduğu üzere astsubay oldu.

Ordumuzu durma noktasına getiren birinci kırılma Gedikli denen bu asker sınıfında başladı. 1950 senesine kadar Gedikli Zâbit, Gedikli Subay, Gedikli Küçük Zâbit, Gedikli Küçük Subay unvanı verdikleri askerleri bir torbaya doldurdular. Zamânın subay ve siyâsetci  zevâtı 5619 sayılı Gedikli Erbaş Kânun’u ile bu “Gedikli Subayları” bir gecede “Gedikli Erbaş” yapdılar.

İşde belgesi.

Askerlik mesleğine”zâbit” ya da “subay” unvanı ile başlayan askerlere ertesi gün kışlaya “erbaş” unvanı ile gel dediler.

Bu aptalca sözleri kimlerin söylediğini merak ediyorsanız bu belgenin üstündeki resimli belgeye bakmanız yeterli.

Bu üç zevâtın çok özel ve “ortak” bir hususiyetleri var ki duyma gitsin!.

2. Özlük Haklarında Kötüleşme: Ordumuzu işlemez duruma getirmek için ikinci darbe de Gediklilerin özlük haklarına vuruldu. Gedikli sınıfına dâhil olan askerler 1950 tarihine kadar “son maaşları üzerinden” emekli ediliyorlardı. Tıpkı subayların son 80 seneden beri oldukları gibi.

İşde belgesi.

İkinci dünya savaşının sarsıntısından ve tahribatından kurtulmaya çalışan dünya siyâseti 1950’li senelerde buhranlı günler yaşamaktadır. Türkiye’nin NATO üyeliği, Kore harbine Mehmetcik göndermek, soğuk savaş vs. Türkiye’nin tehdit algısının zirve yapdığı bir dönem söz konusudur.

Hemen aşağıda gördüğünüz sayfada bir Kânun var. 5619 sayılı Gedikli Erbaş Kânun’u. Bu Kânun’dan bir madde alıp gene ayrı yapışdırdık. Madde 29’a bakınız. Kânun’un bu maddesinde şöyle diyor; “3779 sayılı Kânun yürürlükten kaldırılmıştır.”

Bu hükümü içeren Kânun maddesini,

Genelkurmay Başkanlığı hazırladı,

Millî Savunma Bakanlığı usülen inceleyip onay verdi,

Bütçe Komisyo’nu meselenin mâlî veçhesi inceledi, onayladı

En son olarak da Meclis’de görüşülüp Kânunlaşdı…

Yangına körükle gitmek..

Ya da ordumuzun bel kemiği Gedikli sınıfının beline vurulmuş yeğin bir darbe

Ne derseniz deyin!..

Gedikli unvanı verdiğin askerlerin;

• Rütbesini, tenzil etdin,
• Maaşına zam yapmadın,
• Emekli maaşını dörtde bire indirdin!..

Yapacağın son bir iş kaldı.

Al eline kılıcını. Gedikli denen bu asker sınıfının kafasını kes, olsun bitsin!.

*  *  *

Meclis’de müzâkere edilen Kânun, o tarihde Gedikli Erbaş denen asker kişileri ilgilendiriyor.

Subayların 1950 senesinde hazırladıkları 5619 sayılı Gedikli Erbaş Kânun’u henüz senesi dolmadan külliyen iflâs etmiş.

Fakat bu hezimetden ders alan bir tek subay yok!

Genelkurmay Başkanlığı ve Millî Savunma Bakanlığında

Yeni Kânun hazırlamak ile görevlendirilen subayların hepsi

Deveguşu gibi

Goca gafalarını gızgın guma gömmüşler!..

Kânun tasarısını hazırlayan Millî Savunma Komisyon’unun 5 üyesinin hepsi emekli subay.

Bu 5 subay Kânun tasarısını hazırlamışlar. Rey istemek üzere Meclise getirmişler.

Kânun tasarısı, o zamânlar Gedikli Erbaş denen askerleri ilgilendiriyor.

Fakat Gedikli Erbaşlardan toplantıya çağırılan bir tek kişi bile yok!

Bu rezâleti kara mizah ile dahi izah etmek mümkün değil.

Toplantıya iştirak eden vekiller emekli hâkim subay ve Kastamonu milletvekili Rıfat TAŞKIN’ın söylediğini dinlemişler.

Ve bu Kânun’u müzâkere etmişler.

Hukukcu bir subay olan Rıfat TAŞKIN, üç kuvvete mensup Gedikli Erbaşları ne kadar tanıyabilir ki?

Keşifden keşife kışlaya, karakola, karargaha giren,

Deniz Kuvvetlerinin gemisini denizde,

Hava Kuvvetlerinin uçağını ise havada gören bir hâkim subay olarak ancak yarım yamalak bilebilir.

Peki Kara, Deniz ve Hava Kuvvetlerinde Gedikli Erbaşların gerçek durumu nedir?

İhtiyaçları, istekleri, şartları, vaziyetleri, koşulları nedir?

Yarım yamalak bilgi ile Kânun hazırlanır mı?

Akıl, ahlâk, askerlik sanatı, hukuk, bilim nerede?

Astsubaylar hakkında subayların karar vermesi ne kadar doğru olabilir?

Bu hususları bilen birisi var mı?

Bu konuda komisyona gerçek ve doğru bilgileri aktaracak Allah’ın bir kulu var mı Meclis’de?

Yok, elbette!..

Bakınız Cumhuriyet tarihinden bugüne kadar Astsubaylar hakkında kabul edilen Kânun’ların başına neler gelmiş!

• 2505 sayılı Gedikli Küçük Zâbit Membalarına Dâir Kânun, Haziran 1934’de kabul edildi. 16 sene işe yaradı.
• 5619 sayılı Gedikli Erbaş Kânun’u Mart 1950’de kabul edildi. Sâdece 1 senede iflâs etdi. Dünya askerlik ve hukuk tarihinde bu Kânun’dan daha kısa ömürlü herhâlde başka bir Kânun yapılmamışdır.
• 5802 sayılı Astsubay Kânun’u Temmuz 1951 senesinde kabul edildi. 16 senede eskidi.
• 1967 senesinde hazırlanan 926 sayılı TSK Personel Kânunu ise 43 sene dayanabildi. 1980 Kenan darbesi’nin KHK kisvesi altında verdiği hayat öpücükleri olmasaydı bu kadar yaşaması asla mümkün değildi.
• Bu Kânun ile peydahladıkları kepâzeliğin insanın burun direğini kıran kötü kokusu hâlâ ortalıkda. Çünkü bu Kânun, astsubayları iki kere isyan ettirdi. 1970 ve 1975 Astsubay isyanlarının asıl sebebi 926 sayılı işbu Kânundur.
• Ayrıca T.C. tarihinde astsubayların ilk kez ölüm orucu tutmalarının sebebi de gene bu mel’un Kânun’dur.

Bugün itibariyle meriyyetde olan 926 sayılı TSK Personel Kânun’u artık partal oldu.

Eskidi, çürüdü, kokdu, pörsüdü.

1967 senesinden beri günaşırı yapılan değişmeler sebebiyle yamalık tutmaz don gibi oldu…

Değişen madde sayısı değişmeyen madde sayısından fazla.

Bu Kânun’u da yenilemek üzere Millî Savunma Bakanlığı ve Genelkurmay Başkanlığında görevli

Hâkiminden hekimine, muvazzafından emeklisine kadar her rütbeden ve her meşrepden subayımız

Epeyi bir zamândan beridir harıl harıl,

Hattâ zobada yanarken çam çırasının çıkardığı sedâ gibi gürül gürül mesai yapıyorlar.

Peki Millî Savunma Komisyonunda bu kez bir tek Astsubay var mı?

Elbetde gene yok!

Genelkurmay Astsubayı, Kuvvet Kıdemli Astsubayları nerede?

Hatâlardan ancak akıllı adamlar ders almasını bilir.

Yumurtalayacakları yeni Personel Kânun’unda ne haltlar işleyecekler, ne çamlar devirecekler, ne herzeler yiyecekler!..

Göreceğiz!..

(*** Devâm edecek)

Şükrü IRBIK
(E) SG Tls.Astsb. III Kad.Kd.Bçvş.

Kaynakca beşinci ve son bölümdedir.

Related Posts

• 

  Emekli Assubay Hüseyin Tunç: “Bizi Dağlarda Teröristler Öldüremedi Ama Açlık Öldürecek. Yeter, Sıkıldık”

• 

  Emekli Assubaylar : Cumhurbaşkanımız ve Genelkurmay Başkanımız Bizi Neden Sokağa Döktünüz?

• 

  AYM’den polis ve jandarmaların disiplin cezasıyla ilgili önemli karar

• 

  Kadın Assubaylar, 15 Temmuz Şehitler Köprüsü’nden halatla indi

• 

  Savcı Özlem’in ölümünde assubaya verilen ceza ile ilgili kritik karar