Müşkül İptidâ

Aralık 17, 2012

Sayın İlhan ŞEŞEN’in şarkısında cümle aleme fâş ettiği gibi hep “Ankara’dan abim gelecek” değil ya! Bu kez de “İstanbul’dan arkadaşım geldi” önceki hafta. Evde bir bayram havası. Arkadaşım beni çok severmiş...

Senelerdir birbirimizi görmemişdik. İpdil, bir güzel hasb-ı hâl ettik hep beraber. Artık geri gelmeyeceğini bildiğimiz mâzide kalan o eski güzel günleri yâdeddik uzun uzun. O da, ben de aynı sene evlenmişdik İstanbul’da. Yediğimiz içdiğimiz ayrı gitmezdi. Gönül gezip tozup, görüp eğlenmek istiyor... Serde gençlik var hani. İstanbul dipsiz koca bir kazan, bizler birer çomçe... Kimi zaman çocuklar gömlek cebimizde, kimi zaman sekiz bacak bizler hep birlikde arşınladık oraları. Paramızın elverdiği nispetde tabi ki... Para keselerimiz kadifeden idi. Lâkin, içinin dolduğunu hiç görmedi şu gözler.

3k

Güzel insanlarla güzel mekanlar birleşince yaşananlar ne de güzel anılara dönüşüyormuş. Bir daha gidip gezme imkânı bulamadığımız onca yerleri dördümüz beraber gezmişdik. Ne kadar da keyifliymiş meğer o güzel günler... Gençlik, insana sermaye değil derler, doğruymuş...

Misafire izzet-i ikram etmek, gezdirmek, gönlünü hoş tutmak gerek değil mi? Biz de bu fikirle, haydi size Ankara’yı gezdirelim deyip maaile vurduk kendimizi yola. Eteklerimize tutunanları da sayarsak bu kez sayımız tam iki misliydi. Malum, Ankara deyince akla ilk gelenler 3K’sıdır. Bir başka ifadeyle; sağ cenahınızda nazar eylediğiniz kalesi, keçisi ve kedisidir. “K” ile başlamasa da ister inanın ister inanmayın bir de Ankara tavşanı var ki gerçekten görmeye değer. Her şeyi benden beklemeyin artık. Onu da araştırıp siz bulun.

3K”’ye bir de “A” ilave edeceğiz elbet. Dünya Astsubaylar Günü vesilesiyle 17 Ekim’de, elimizde Türk bayraklarımızla bahçesini gelincik tarlasına çevirdiğimiz Anıtkabir’in her Türk’ün gönlünde müstesna bir yeri olduğunu söylemeye luzüm yok tabi ki.

Zamanın İngiliz elçisi, Ankara’da ikâmet ederken tiftik keçisinin kerametini idrâk etmiş. Daha doğrusu keçinin değil, kılının kıymetini fark etmiş. Keçinin kendisi değil, kılı meşhurmuş. Benden duymuş olmayın, hatta keçi bile hâlâ bilmiyormuş bu hakikati ve sırf bu yüzden kendini taa o zamandan beridir Abdurrahman Çelebi zannettiği pek yaygın bir tevâtür buralarda.

Allah’ın topraklarımıza bahşettiği bu keçimiz, çok inatcı oluşundan kelli beyaz, uzun, parlak ve sağlam kıllarıyla pek namlıymış. Dünyanın en uzun ve sağlam kılı bu keçilerimizden elde ediliyormuş. Kendim görmedim. Büyük bacımdan duymuşdum bıldır. Dirhem dirhem satılan yününden pek nadide ve bir o kadar da bahalı kazak, kaşkol gibi giysiler örülürmüş.

Ankara’da görevi bittikten sonra utanmaz İngiliz elçisi, memleketine dönerken biri erkek, biri de dişi olmak üzere bir çift Ankara keçisi kaçırmış. İngiliz atının atasının da bir Türk aygırı olduğunu biliyor musunuz?(¹) Adam elçi değil, resmen keçi hırsızı! Bugün bile Türkiye’de icra-i sanat eyleyen elçi kılıklı ecnebi adamların her birinin azılı birer casus ve arsız birer hırsız olduğunu ve buldukları çöpümüzü bile ilk fırsatta alıp kendi memleketlerine kaçırmak için yanıp tutuşduklarını söylemeye gerek var mı?

Hani “keçileri kaçırmak” derler ya, işte aynen öyle olmuş. Bu İngiliz hırsız, afedersiniz elçi, keçileri gerçekten kaçırmış. Hem de Ankara’dan taaa memleketi İngiltere’ye... Oradan da aborijinlerin memleketine... Sadece Ankara’ya mahsus olan Ankara tiftik keçisini, o gün bu gündür Ankara sokaklarında bir daha gören olmamış. İngiliz almış götürmüş fakat geri getirmemiş. Bir zamanlar bizim onlara sattığımız angora denen tiftik keçisi yününü, bügünlerde o soğuk nevâle İngilizlerden biz para verip alıyormuşuz, iyi mi?..

image011Hiç merakınızı celbetti mi? Ağacın dalına sımsıkı sarılan yaprak, bir zaman gelince sanki birisi ona “Haydi, atla bakalım” demiş gibi ağaçdan aşağı niçin düşüyor? Bu soruyu binaltıyüzseksenyedi senesinde NEWTON’dan bir kaç gün önce ben sorsaydım şayet, o değil de ben meşhur olurdum hani. Madem senenin beş altı ayında hiç gıpraşmadan yerinde öyle durup duruyor ve altından geçerken bizlere tepeden bakıp kısı kıs gülüyorsun, yılın geri kalan günlerini de hep o çöreklendiğin tahtında geçirsen ya! Koruk bağda, yaprak dalda güzel, değil mi? Anam der ki; “Oğul, daldaki yaprağın yere nâfile düşdüğünü mü bilirsin? O yaprağın toprağa nüzûl etmesinde bile elbet Yüce Rabbimin sayısız hikmeti gizlidir. Adam o dur ki bu hikmeti anlayabile!” Demek ki bir  hikmeti var...

Ya da hiç düşündünüz mü? Sayın Ersen GÜRPINAR’ın kaleminin ucu niye hep ıslak? Bazen gecenin olmaz saatlerinde siteye girdiğimde; ana sayfanın (sahi, baba sayfası da var mı acaba?) sağ alt tarafındaki KİMLER SİTEDE? bölümünde, kırmızı harflerle Ersen GÜRPINAR’ı görüyorum. Elâlem rüyalar diyarının arnavut kaldırımlarını arşınlarken ve pireler dağlık coğrafyalar üzerinde biteviye meydan turu atarken demek ki kendisi o saatlerde sitenin içinde ve oralarda bir şeyler yapıyor!..

Ankara kedisine gelince. Biz, bunca yıldır ailecek Türkiye’nin Başkentinde mukimiz. Ben, hani o iki gözünün rengi birbirinden farklı olduğu söylenen Ankara kedileri var ya onlardan bir dane bile görmedim bu muhitde. Kıymetli vaktinizi almayayım, sokaklarda her cinsden çok miktarda köpek ve göbelez vardı, onları gördük. Hatta misafirlerimiz de gördü. Fakat parkların orasına burasına rastgele serpiştirilmiş alçıdan mamûl tiftik keçileri ve belediyenin olur olmadık yerlere ilişdirdiği plasdikden mürekkep ve “ucube”ye benzeyen Ankara kedilerini saymazsak ne Ankara kedisi gördük ne de Ankara keçisi. Yukarıda söyledim. Bana sormayın, yavrusuna göcen dedikleri Ankara tavşanını da varın siz kendiniz keşfedin gayrı...

Hûlasa, Ankara’nın meşhur 3K’sinden sadece bir “K”sini, yani kalesini gezdirmek kısmet oldu misafirlerimize. Oraları gezerken, etrafda kum gibi Japon gezgin (turist) ler gördük. Hepsinin elinde bir kalem, bir kağıt; ya da bir kamera... Hiç getirmeyen, erinmemiş, kameralı, tokaç kadar telefonlar getirmiş yanında... Ellerindeki fotoğraf makinesinin dürbünü boylarından büyük. Ankara’nın andezit taşı kaplı sokalarında, yerlerde sürünüyor! Hani, “Türk kardeş, al sana”, deyip de eğer varsa oralardan bir iki tane Çin lokumu getirseler ne olurmuş sanki?.. Zavallılar; yememiş içmemişler, çünkü boylarından belli, aha bu kadarcık... Eee, yağsız tuğsuz pirinç pilavını sen kalkıp da bir çift çöp ile dane dane yersen, aha işte ancak bu kadar büyürsün tabi... Al eline şimşirden bir kaşık, daldır şöyle pilav sinisinin içine derinden derinden. Doldurup kaşığı, taşıra taşıra doya doya bir yesen ya!.. En uzun boylusunun kafası bizim oğulun göbeğinin seviyesinde. Hafazanallah, ayakkabımın içine düşseler, dışarı çıkmak için merdiven isteyecekler.

Bu ufak tefekliğine rağmen bir lahzâ bile boş duranı yok. Sanki tatile değil de çalışmaya gelmişler buralara. Hepsi bir şeyler çiziyor, yazıyor, resim, video çekiyorlar. Hanım, şunlara bir sor bakalım, kimmiş dedi? Yanlarına yaklaşıp sordum kendilerine, “Japonya’da havalar nasıl” diye! Hep bir ağızdan “Biz Nippon değiliz, biz Çin’liyiz” demezler mi? Saklamıyorum, hepimiz de epeyi afalladık hani! Önce onlara, sonra da birbirmize bakdık afal afal! Japonları gördük de hanımların ipe dizip boyunlarına takdığı kolyedeki kum boncuklarının danesinden epeyce fazla sayıdaki Çinli’lerin taa buralara kadar geldiğine ilk defa şahit olduk. Devlet büyüklerimiz gerdanlarını kıvıra kıvıra ne diyorlar? Bizlerin pişirip yemediğimiz fakat hunnak olasıca bazı fesat kumkumalarının sosis salamın içine tepdiği tavuk ayaklarını kasdederek “her Çin’liye bir çift tavuk ayağı satsak IMF’ye olan borcumuzu bilmem kaç zamanda öderiz”... Sayın pek muhterem Bakanım, al sana, şu âciz kulundan pek parlak bir tavsiye... Çinli’ye tavuk ayağı satmak istiyorsan şayet tavuk ayaklarını frigofirik (her ne demekse) uçaklara bindirip beşbindokuzyüzkırkdokuz kilometre mecbûri uçak yolculuğu yaptırmaya ne hacet! Maksadın Çin’lilere tavuk ayağı yedirmek değil mi? Evet. Öyleyse, buyur, gel, Ankara Kalesinin önüne... Aç orada bir kaç tezgâh. Doldur üzerine her neviden tavuk ayaklarını... İster tavada, ister mangalda... Maksat döviz kazanmak ise al sana bir fikir de bizden. Bak o zaman sen Yuan’a Yuan diyor musun?...

El’in Çin’lisi erinmeyip, yemeyip, içmeyip taa Çin’den kalkıp Ankara’ya kadar geliyor ve oturup orada etrafı seyreylerken Ankara Kalesinin sahifeler dolusu resmini çiziyorsa; ne var ne yok diye sağa sola dikiz atıp habire resim çekip kameraya kayıt ediyorsa, belki de bilemediğimiz başka bir şeyler de çeviriyorsa; Yaprak, istemez miydi ana gibi kendini besleyen, kollayan, koruyan ağacın dalları arasında ilelebet durmayı? Ana gibi yar, Bağdat gibi diyar olmaz nasılsa, değil mi? Demek ki bir hikmeti var...

image013Ya da Sayın Ersen GÜRPINAR istemez miydi, gecelerin yalnız adamı gibi emekliassubaylar.org sitesinin domain’lerinde, ıssız sessiz sörvırlarında, kuytu köşelerdeki rutubetli modemlerinde, karanlık rautırlarında ömür törpülemek yerine “assubaylara yapılan tahakküme varan haksızlıklara” bir şaplak patlatıp da bir hamlede hepsini berhevâ etmeyi? Kurumu yıpratanlar, haksızları yazanlar değil, bilâkis haksızlığı yapanlardır değil mi, nasıl olsa? Ya da “mesaj panosunda” astsubayların dertleriyle vakit öğütüp ona buna cevap yetiştirmek için kar yağmış saçlarını tutam tutam yolmak yerine, binbir güzelliklerle bezenmiş Ege’nin cennet mekanlarında, oraların kerempelerinde, Atatürk’e de verilen kırmızı şeritli İstiklâl Madalyası sahibi Manisa Tarzanı gibi cesurca, özgürce, gönlünce, biraz da âvâre âvâre dolaşmayı?.. Demek ki bir hikmeti var...

Neyse, haydi hayırlısı. İyisiyle kötüsüyle artık devr-i saltanı sona erdi mevsim-i hazanın. Kendini tazelemek, güzelleşip neşvünema bulmak üzere uykuya daldı bir süreliğine... Binbir renkli altın sarısı yapraklarını bir başka baharda geri almak üzere, birer ikişer ödünç verip toprak ananın bağrına, koltuğunu kışa devretti. Hazan vakdi hüzün vakdidir derler lâkin hüzünlü değil ağaçlar. Niye olsun ki? Hazan vaktinde gurup renginde borç verdiği yapraklarını, tazelenmiş olarak cennet yeşilinde geri alacak bahara nasıl olsa...

Kıymık kıymık çizilmiş, nar gibi kızarmış, mis gibi kokan kestaneler mangalda... Sahlepciler, enfes tarçın kokan tezgâhlarını sokaklara indireli günler oldu. Paltolar, koyu renki esvaplar, kaşkollar askıda... İhtiyadı elden bırakmayanlar da şemsiyelerini, hatta zincir takoz ve çekme halatlarını çokdan hazırladılar bile. Kış geldi, çattı. Havalar iyice soğudu buralarda. Artık zaman, devr-i kış zamanı... Sobaların borusu yerinde, biz de dönelim makalemizin konusuna.

İlk’ler daima heyecan vericidir, dostarım. İlk terfi, ilk tayin, ilk çocuk, ilk araba, ilk maaş, ilk aşk...

Her yenilik, bir bozulmanın neticesidir. Eski, artık bozulmuş; yerini, yeniye bırakmışdır. Her bitiş, yeni bir başlangıçdır.

image015Atatürk, “Her işin iptidâsı müşgüldür” der. Ne kadar da kerâmet yüklü bir deyim imiş meğerse... Biz astsubaylar için pek müşgül de olsa bakın, göz açıp kapayınca kadar, şuncacık bir sürede avucumuzun içinden akıp giden ikibinoniki senesinde neler zuhur eylemiş astsubayların makûs tarihinde ilk defa. Hiç birisi kolay olmadı, defter-i kebire kayıt edilmeyi hepsi ziyadesiyle haketdi... Derler ya “geç olsunda, güç olmasın!” Biz astsubaylar için hem müşkül oldu, hem de iptidâ!.. Olsun varsın, yürümek, durmakdan yeğdir, değil mi?

Bir düşünün şöyle. Bugüne kadar rahmetli olmuş meslek büyüklerimiz, bu ilk’leri göremeden hak’kın rahmetine kavuşdular. Mümkün olsa da gelip kendileri bir görseler ne derlerdi acap? Hepsi huzur içinde yatsınlar. Onlara kısmet olmayanlar, mücadele bayrağını devretdikleri bizlere nasip oldu, olacak inşallah.

image017Elimde olmadan şöyle bir düşündüm şu kıt aklımın yettiği kadarıyla bir iki gün evvel. İptil dedim ki, üçyüzaltmışbeş günlük ömür takviminin yaprak tomarlarını koparta koparta en nihâyetinde sonuna geldin. Şunun şurasında bir deste gün sonra nereye gidecekse, ikibinoniki senesine güle güle diyeceğiz. Peki biz ömrünü milletin, vatanın, mukaddesâtımızın uğruna askerlik değirmeninde öğüten astsubaylar için ikinbinoniki senesi arz-ı vedâ eylerken bakalım neler yedecek? Aklıma gelenleri aşağıda yegân yegân yazdım... Başka varsa üşenmeyiniz, unutulmasın, ekleyiniz. Ekleyiniz ki tarih de kayıt etsin. Bakalım, kaç kişi olanların farkında...

  • 14 Ekim 2011 tarihinde Genel Merkez’de yapılan kısa ve anlamlı bir tören ile nöbeti teslim alan Sayın Başkanımız Ahmet KESER ve Yönetim Kurulu, hemen kolları sıvadı ve tam bir basın yayın seferberliği başlattı. Son bir sene için astsubaylar lehine sonuçlanan her eylemin temelinde, bu doğru, kararlı ve istikrarlı çıkış vardır. TEMAD, ilk başarısını basın yayın dünyasında kazanmışdır. Çözüme ve sonuca odaklı seferberlik ve kamuoyu oluşturmadaki başarılı çalışmalarını TEMAD, hem hâlen artan bir ivme ve şiddetle hem de bu süreci fevkalâde verimli bir şekilde devam ettirmektedir. Bugüne kadar komutanlarından icazet almadan basına demeç veremeyen bir TEMAD gitmiş, kendi iradesiyle ve kendi lehine kamuoyu oluşturabilen, kendini gayet kiyafeyetle ifade edebilen, astsubayların hakkını alabilmek için e-muhtırayı, savcılık soruşturmasını göze alabilen bir TEMAD gelmişdir.
  • Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olan her devlet memurunun ilerleyebileceği en yüksek derece/kademe olan birinci derecenin dördüncü kademesine kadar yükselme hakkı, 6.318 sayılı kanunla nihayet astsubaylara da verildi. Bu derece kademeyi alacak başka meslek erbabı kalmamışdı çünkü bu derece/kademeye yükselme hakkı en son olarak astsubaylara verildi. Bu yönüyle astsubaylar birinci derecenin dördüncü kademesine yükselme hakkı verilen en son Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı ve devlet memuru olarak tarihe geçdi. Böylece sadece astsubaylara uygulanan bu 60 senelik yasak sona erdi. Astsubaylar, 60 yıllık yasakdan sonra ilk defa ¼’üne yükselme imkânına kavuşdu.
  • 04 Mayıs 2012 tarihinde, Genelkurmay Başkanlığımız, astsubayların varlığını ilk defa kabul etti ve bunun nişânesi olarak bir pâre selâmlama atışı eşliğinde TEMAD Genel Başkanımız nezdinde biz astsubaylara, tarihde ilk defa e-muhtıra verdi. Olsun, bizler var oldukca bu e-muhtırayı şeref madalyası olarak göğsümüzde taşıyacağız. E-muhtırayı gözümüze soksalar da var olduğumuzu idrâk ve kabul etmeleri açısından fevkalâde önemlidir.
  • E-muhtırayla yetinmeyen Genelkurmay Başkanlığımız, bu kez de basına beyanat verip “muvazzaf astsubayları tahrik ettiği” gerekcesiyle TEMAD Genel Başkanı hakkında ilk defa savcılığa suç duyurdu.
  • Genelkurmay Başkanlığımızın yaptığı suç duyurusunu inceleyen İstanbul Cumhuriyet Savcılığı, 2012/56146 dosya numaralı kararıyla, Genel Başkanımız Sayın Ahmet KESER’in basına verdiği beyanlarda suç unsuru olmağından dolayı ilk defa kamu adına soruşmaya lüzum görmedi.
  • 2012 senesinde;
  • TEMAD, dünyada ilk defa 17 Ekim gününü “Dünya Astsubaylar Günü” ilân etti.
  • 2012 senesinde, dünyada ilk defa Türk Astsubayları, Dünya Astsubay Gününü Türkiye’nin başkentinde kutladı. Dünya, böyle kutmayı ilk defa Türk Astsubaylarından duydu.
  • Bu vesileyle onbinlerce Türk Astsubayı, Ankara’da bir aya geldi ve ilk defa Anıtkabir’de Ata’sının huzuruna çıkdı,
  • Bu vesileyle, ilk defa bir TEMAD Genel Başkanı, “Dünya Astsubaylar Günü”nü Anıtkabir’deki Hatıra Defterine ilk defa kayıt etti.
  • 2012 senesinde, dünya’nın çeşitli silahlı kuvvetlerine mensup astsubaylar, ilk defa Atatürk’ün mânevî huzuruna çıkdı, çelenklerini koydu ve huzurunda saygıyla eğildiler,
  • 2012 senesinde, 2004 ve 2005 senesinde ihdas edilen Deniz Kuvvetleri ve Hava Kuvvetleri Kuvvet Astsubaylığına ilave olarak Genelkurmay Başkanlığı ve Kuvvet Astsubaylığı kadroları ilk defa ihdas edildi.
  • 2012 senesinde, askerî hastanelerde, “rütbeye” göre muayene sırasına ilk defa son verildi. Artık muayenede hastaya, “rütbesine” değil de “cinsiyet” ve “durumuna” göre öncelik verilecek.image019
  • 2012 senesinde, TEMAD’ın Dünya Astsubaylar Günü kabulünde; ilk defa bir Bakan, “Ben de astsubay çocuğuyum, derdinizi en iyi ben bilirim” dedi.
  • image0212012 senesinde, sosyal medyada bir araya gelen yüzbinlerce astsubay, ilk defa “Bu kadarına da pes” hareketi başlatdı.

Darısı, emekli astsubayların hayrına zuhur edecek nice iptilâların başına...

İnanın ya da inanmayın, hayırlara vesile olan bunca olay sadece üçyüzaltmışbeş günlük şuncacık zaman zarfında meydana geldi. Bunların hiçbirisi karın doyurmuyor dediğinizi duyar gibiyim!.. Doğrudur, dostlarım. Bunlar, karnımızı doyuracak kanunlar değil fakat o kanunların temeline emekle, çileyle, mihnetle ve binbir zahmetle döşenen dolgu taşlarıdır. İpdil, temel sağlam olsun bir hele...

Her işin iptidâsı müşgüldür pek muhterem büyüklerim, çok kıymetli küçüklerim!.

İpdil, katre düşer. Yağmur, ardından gelir; İptidâ katre düşdü... Beklemeye râzıyım!..

İlave edeceğiniz bilgi varsa ki olmalı, bir zahmet bu satırın altına gelecek şekilde sabit ve koyu siyah kalem ile ekleyiniz...

Yeni yılınız şimdiden kutlu, hayırlara vesile ve her şey gönlünüzce olsun inşallah...

brove

 

 

 

  

 

Şükrü IRBIK

(E) SG Tls.Astsb.III Kad.Kd.Bçvş.

 

genclige-hitabe

Son Yorumlar

Son Eklenen Mesajlar

SİTE-ASB.GÜÇ BİRLİĞİ PLATFORMU YÖNETİMİ
YENİ YILINIZ KUTLU OLSUN Her şeyin gönlünüzce gerçekleşeceği; sağlık, başarı ve mutluluk dolu nice yıllar diliyoruz. SİTE VE ASSUBAY GÜÇ BİRLİĞİ YÖNETİMİ
Pazar, 31 Aralık 2023
SİTE-ASB.GÜÇ BİRLİĞİ PLATFORMU YÖNETİMİ
Baş öğretmenimiz ulu önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk'ün manevi şahsında tüm öğretmenlerimizin ÖĞRETMENLER GÜNÜ KUTLU OLSUN... Demokrasinin, adaletin, huzurun ve refahın hakim olduğu nice öğretmenler günü kutlamak dileklerimizle sevgi ve saygılarımızı sunuyoruz.
Cuma, 24 Kasım 2023
SİTE-ASB.GÜÇ BİRLİĞİ PLATFORMU YÖNETİMİ
BAĞIMSIZLIK SAVAŞIMIZIN KAHRAMANI, LAİK, DEMOKRATİK CUMHURİYETİMİZİN KURUCUSU, EBEDİ ÖNDERİMİZ VE BAȘKOMUTANIMIZ BÜYÜK DEVRİMCİ GAZİ MUSTAFA KEMAL ATATÜRK'Ü BEDENEN ARAMIZDAN AYRILIȘININ 85. YILINDA SAYGI, ÖZLEM VE ŞÜKRANLA ANIYORUZ... RUHU ŞAD, MEKANI CENNET OLSUN. 10 KASIM 1938 ! Bir devre damgasını vurmuş, dünyanın gidişatını değiştirmiş, yalnızca ya...
Cuma, 10 Kasım 2023

Son Eklenenler

Copyright © 2006 Emekli Assubaylar. Tüm Hakları Saklıdır. Tasarım İhsan GÜNEŞ